Η Χρυσή Αυγή και οι καθημερινοί μικροφασίστες

H ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΧΕΙ ΜΠΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΤΗΝ ΜΥΤΗ ΤΟΥ ΒΡΩΜΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ.

ΠΛΕΟΝ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΣΤΑ "ΔΙΑΣΗΜΑ" ΜΜΕ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΡΘΡΟ ΤΟ "ΑΛΙΕΥΣΑΜΕ" ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ...ΕΧΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.

Του Δημ. Μαρκόπουλου.

Ο πατέρας μου αντάρτης, μετά στην ΕΔΑ και μετά στο ΠΑΣΟΚ. Η οικογένεια μοιρασμένη σε ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Θυμάμαι πιτσιρίκι τις μάχες για τις εκλογές του 1977 και του 1981 στα καφενεία του παλιού Πειραιά στα Μανιάτικα. Πράγματα δηλαδή φυσιολογικά που σε κάθε αστική φαμίλια συμβαίνουν. Μέχρι που στη ζωή μου μπήκε η Χρυσή Αυγή... Όχι. Δεν μεταλλάχθηκα σε νεοφασίστα. Απλά γνώρισα από κοντά τον αρχηγό της Νίκο Μιχαλολιάκο για ένα βιβλίο που ήθελα να γράψω.

Προσωπικά και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, δηλώνω φιλελεύθερος - σοσιαλδημοκράτης με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Δεν συμφωνώ με τις διώξεις των χρυσαυγιτών κατά των μεταναστών, διαφωνώ με την ατζέντα τους κατά των γκέι, δεν είμαι οπαδός του εθνικού αλλά του παγκοσμιοποιημένου, δεν είμαι κρατικιστής (γιατί και οι χρυσαυγίτες είναι οπαδοί του Κράτους - έθνους) πιστεύω πως σε πολλά - μην πω στην πλειοψηφία - είναι λάθος. Όποιος όμως τους προσπεράσει με μια ευκολία και με μοναδικό κριτήριο την απλή καταδίκη, θα κάνει λάθος.

Ποιος είναι λοιπόν ο Νίκος Μιχαλολιάκος; Και μόνο μια απλή ανάγνωση του βιογραφικού του δείχνει ότι δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος. Έχει σπουδάσει μαθηματικά, υπηρέτησε στις ειδικές δυνάμεις, ο ίδιος ο Παπαδόπουλος τον ήθελε για αρχηγό της ΕΠΕΝ, έφθασε να βάζει μέχρι και βόμβες. Πάνω από όλα όμως είναι ένας άνθρωπος με σαφές ιδεολογικό στίγμα και μια κατάρτιση που σου θέτει το δίλημμα: τον πιστεύεις ή δεν τον πιστεύεις.

Κι εδώ είναι που θέλω να σταθώ, καθώς ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, σε αντίθεση με τις συχνές κυβισθήσεις των πιο πολλών "κατεστημένων" πολιτικών, παραμένει συγκεντρωμένος και σταθερός σε αυτό που πιστεύει από την δεκαετία του '70. Στον Εθνικοσοσιαλισμό. Όσο κι αν αυτή η ιδεολογία μας προκαλεί ανατριχίλα, όσο κι αν την συνδέουμε με τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας, ο Νίκος Μιχαλολιάκος δεν πήγε ευκαιριακά κοντά σε αυτό που ο λαός ήθελε. Περίμενε στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής σε μια λογική "take it or leave it". Και να που δικαιώνεται. Όταν ένας πολιτικός φορέας που στις τελευταίες εκλογές δεν πήρε ούτε καν 1%, σήμερα επιβάλλει την ατζέντα του, τότε σαφώς αυτό είναι επιτυχία. Όταν ένα κόμμα του οποίου ο μέσος ψηφοφόρος δεν γνωρίζει καν έναν υποψήφιο φλερτάρει με το 5% ή 6% τότε κάτι τρέχει.

Κι αυτό που τρέχει είναι η αλαζονεία των πολιτικών δυνάμεων που τόσα χρόνια μας κυβερνούν.

Μια αλαζονεία που φαίνεται καθημερινά από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Ενώ δηλαδή όλες οι δημοσκοπήσεις δίνουν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κάτω από 35%, τα μεγάλα κανάλια επιμένουν πεισματικά να δίνουν μια εικόνα "μονομαχίας των αιωνίων". Λες και είναι θέμα του δικομματισμού που καταρρέει αυτές οι εκλογές. Λες και άλλα κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜ.ΑΡ., το ΚΚΕ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Κοινωνική Συμφωνία ή οι Οικολόγοι και η ΔΡΑΣΗ δεν υπάρχουν. Ε, σε αυτήν την επιδεικτική άγνοια της πραγματικότητας είναι που ποντάρει - και κερδίζει - ο Μιχαλολιάκος και οι συνοδοιπόροι του. Κι αυτό επειδή τα παιδιά με τα ξυρισμένα κεφάλια όντας πιο κοντά στην κοινωνία, γνωρίζουν πως ο κόσμος έχει βάλει στο μάτι τη γενιά της μεταπολίτευσης, που γρήγορα-γρήγορα πούλησε την ιδεολογία για μια θέση στο Δημόσιο.

Ο Μιχαλολιάκος, λοιπόν, μαζί του έχει 20άρηδες την ώρα που ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς μιλούν σε ακροατήρια 50άρηδων κι 60άρηδων. Πώς να μην είναι έτσι, όταν βλέπουμε την Φώφη Γεννηματά να ανακαλύπτει ξαφνικά το άβγό του φιδιού" και να νομίζει πως αμέσως τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά εξεγείρονται όταν κάποιοι καφέδες εκτοξεύονται; Η Φώφη Γεννηματά δεν κατανοεί πως οι πολίτες δεν εξεγείρονται με τους ακροδεξιούς ή τους ακροαριστερούς πλέον, αλλά με τους δήθεν αριστερούς που επί 40 χρόνια τους κλέβουν τις ζωές. Δεν καταλαβαίνει πως - δυστυχώς- ο άνεργος δεν κατανοεί το πολιτικό savoir vivre και πλέον θέλει να πέσει και καμιά καρπαζιά. Ο 50άρης που έμεινε δίχως επίδομα ανεργίας δεν πιστεύει πως έχει καμιά διαφορά ο ΝΑΖΙ με τον υπουργό που καθημερινά, σχεδόν φασιστικά, του κλέβει τη ζωή.

Γιατί μήπως φασισμός δεν είναι το να θέλουν να μας πείσουν σόνι και ντε, πως οι εκλογές είναι υπόθεση δύο μόνο κομμάτων; Ε, σε αυτά ποντάρει και κερδίζει ο Μιχαλολιάκος. Στους εδώ και 40 χρόνια καθημερινούς μικροφασισμούς του πολιτικού συστήματος. Και να το δείτε πως τελικά - για το κακό όλων μας - θα δικαιωθεί.

protothema.gr