Το φαινόμενο Ματέο Σαλβινι. Νο1 (Πως ένας πρώην κεντροαριστερός εκτόξευσε τον εθνικισμό στην Ιταλία!)

Η γνώση του τι συμβαίνει σήμερα στα νεοεθνικιστικά/αντινεοταξικά κινήματα της Ευρώπης, είναι πολύτιμη ώστε να κατανοήσουμε τις ιδεολογικές και κοινωνικές δυναμικές, που αναπτύσσονται στους αφυπνισμένους πληθυσμούς του λευκού ανθρωπου, ενάντια στην επιχείρηση αντικατάστασης τους από μια μιγάδα αφροασιατική φυλή.

Όχι φυσικά  για να αντιγράψουμε ένα συγκεκριμένο μοντέλο και να το ακολουθήσουμε πιστά [στρατηγική που εγγυάται την αποτυχία] αλλά για να επαναπροσδιορίσουμε, σε ευρύτερους ορίζοντες, τις στρατηγικές ενός ελληνικού νεοεθνικιστικού κινήματος, που θα αγωνιστεί αποτελεσματικά ενάντια στην ελληνική γενοκτονία.

Προφανώς αυτού του είδους τα κείμενα απευθύνονται σε ανθρώπους που θέλουν να διανοίξουν τους στοχαστικους τους ορίζοντες και όχι σε όποιους θεωρούν πούστη οποιονδήποτε μιλάει για λεσβίες ή θιασώτη της πολιτικής ίντριγκας, όποιον αναλύει τη realpolitik ενός βιρτουόζου των τακτικων πολιτικών ελιγμών, όπως ο Ματέο Σαλβίνι.

Ξέρω...

Είναι δύσκολο να σε ξεβολεύουν από όσα ήθελες να πιστεύεις ως ατράνταχτα και ακλόνητα, αλλά ένα ποτάμι, δεν είναι ποτέ το ίδιο, κάθε φορά που το περνάς...

           Κι όπως αλλάζουν διαρκώς τα νερά ενός ρέοντος ποταμού, έτσι αλλάζουν και οι καιροί... 

Ο Ματέο Σαλβίνι  ανηκει στο σπάνιο είδος των πολιτικών που ανέβασαν κατακόρυφα τα εκλογικά τους ποσοστά, αφότου ανέλαβαν την εξουσία! Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. 

Ωστόσο το τι είναι στατιστικά "σύνηθες" στην πολιτική, δεν λέει τίποτα όταν αναφέρεται σε έναν βιρτουόζο των τακτικών πολιτικών ελιγμών, όπως ο  46χρονος Ιταλός [και δη Λομβαρδός] πολιτικός.

Αυτη τη στιγμή που μιλάμε, ο Σαλβίνι είναι ίσως ο πιο δημοφιλής πολιτικός στην Ευρώπη.

Εδώ στην Ελλάδα, όπου  πολύ σπάνια μπορεί να γίνει κοσμαγάπητος ένας ξένος ηγέτης, υπάρχουν ένα σωρό διαδικτυακές ομάδες "φίλων του Ματέο Σαλβίνι" σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εγώ μόνο είμαι μέλος σε 3 από αυτές!

Και σας το προ-λέγω αυτό και να το θυμηθείτε...

Πολύ σύντομα ο Σαλβίνι θα τελειώνει με τη θέση του υπουργου εσωτερικών που κατέχει τώρα και θα ανέλθει στην κορυφή της εξουσίας. Είτε επισήμως ως πρωθυπουργός [με τη συνεργασία μάλλον της σινιόρας Τζόρτζια Μελόνι] είτε ανεπισήμως ως ουσιαστικός πρωθυπουργός, πίσω από κάποιον αχυράνθρωπο [του αρέσουν τέτοιου είδους κυβερνητικές καινοτομίες...]

Πως όμως ένας πρώην ηγέτης της αποσχιστικής Λέγκας του Βορρά, σύμμαχος του φιλελεύθερου Σίλβιο Μπερλουσκόνι, με μια προγενέστερη περατζάδα από αριστερά γκρουπούσκουλα και νυν συγκυβερνήτης της Ιταλίας με τον κεντροαριστερό ντι Μάιο, ηγέτη των 5 αστέρων, έφτασε να γίνει ο ισχυρός άνδρας της Ιταλίας και ένας από τους πιο επίφοβους εχθρούς της Πλανητικής Παν-εξουσίας;

Μια σύντομη ματιά στον [πολιτικό] βίο και στην πολιτεία του, μπορεί να μας διδάξει πολλά, εν σχέσει με το πως ένας νεαρός Ιταλιάνος, μπορεί να αλλάξει την πατρίδα του και την εποχή του, χωρίς ένοπλη επανάσταση και με μόνο όπλο την ικανότητα του να χειρίζεται τους φίλους ή τους αντιπάλους του, με τον "σιδηρουν τακτικισμό" ενός Βίσμαρκ [θα έλεγα και μίας Λεπέν αλλά σκέπτομαι μήπως με πουνε φλωρούμπα...]

Κι επειδή το ακούω συχνά να το λέγουν οι απογοητευμένοι Έλληνες - για να αναδυθεί εδώ στην Ισλαμογρεκία, ένας Έλληνας Σαλβίνι, θα πρέπει πρώτα να έχουμε κατανοήσει εμείς οι ίδιοι που θα τον αναδείξουμε, πως πολιτεύεται ο αυθεντικός Σαλβίνι.

Γιατί οι σπουδαίοι ηγέτες, εξόν από το ότι  διαμορφώνουν την ιστορία των λαών στους οποίους ηγεμονεύουν, παράλληλα διαμορφώνονται και οι ίδιοι από τη λαϊκή βούληση που τους ωθεί στο προσκήνιο της ιστορίας.

Όπως διαμορφώθηκε ο Χίτλερ από το άγος της ήττας των Γερμανών στην Α΄φάση του πανευρωπαΪκου πολέμου ή όπως διαμορφώθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος από την ανάγκη των Ελλήνων να δώσουν μια και καλή τέλος στον θανάσιμο κίνδυνο των Περσών, στην παμπάλαια διαμάχη Ευρώπης - Ασίας [που διαρκεί ακόμα]

Η πορεία από το αριστερό γκρουπούσκουλο στη Λέγκα του Βορρά

"...Ο Ματέο Σαλβίνι γεννήθηκε  το 1973. Πιτσιρικάς ακόμα ανακατεύθηκε με την πολιτική, που εξελίχθηκε εν τέλει [και έτσι θα πεθάνει] στο μεγάλο του πάθος. 

Ξεκίνησε την καριέρα του από τις τάξεις της κεντροαριστεράς και πιο συγκεκριμένα από το αυτόνομο αριστερό κοινωνικό κέντρο Leoncavalio. 

Έχοντας ερωτηθεί πολλές φορές πως γίνεται από τις αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες με εθελοντές αμοιβαίας βοήθειας, έφτασε να είναι η κεντρική φωνή της λαϊκίστικης δεξιάς και κύριος εκπρόσωπος της Λέγκας του Βορά, απαντάει μάλλον ειρωνικά...

"Βλέπω περισσότερες ειλικρινεις αξίες στην ευρωπαϊκή δεξιά απ' ότι σε κάποια αριστερά κόμματα. Και ακριβώς αυτά τα [δεξιά] κινήματα είναι εκείνα που υπερασπίζονται σήμερα τους εργάτες, εκείνα που τους οδηγούν στις σωστές μάχες. Έτσι, δεν βλέπω τίποτα παράξενο στο να συνταχθώ με εκείνους που αποτελούν την αληθινη αντίσταση, σε αυτή τη λάθος Ευρώπη..."

Ο Ματέο Σαλβίνι σπόυδασε πολιτικές επιστήμες και ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο, όμως μετά από 16 χρόνια σπουδών, παράτησε το Πανεπιστήμιο πριν πάρει το δίπλωμα του για χάρη της πολιτικής και δεν επέστρεψε ποτέ για να αποφοιτήσει. 

Το 1990 έγινε μέλος της Λέγκας του Βορά, σαν βασικό μέλος της νεολαίας του κόμματος και μετά από μερικά χρόνια εσωτερικών διεργασιών το 2013 ανέβηκε στην ηγεσία της. 

Στο μεσοδιάστημα εκλέχθηκε 2 φορές Ευρωβουλευτής, αναμίχθηκε με τις τοπικές εκλογές για την δημαρχία του Μιλάνου και ήταν ο νεαροτερος δημοτικός σύμβουλος που εκλεχτηκε ποτε [μολις 20 ετών]. 

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος, ανέπτυξε ακόμα πιο σκληρές αντι-ευρωπαϊκές τάσεις και μια πολύ κριτική άποψη ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση...

Emea 

Για να έχουμε μια ιδέα των αντιστοιχιών, να σας πω ότι η μεταπήδηση από μία αριστερή οργάνωση εθελοντών, στη λέγκα του βορρά, εδώ στην Ελλάδα θα ισοδυναμούσε με το να μεταγραφεί κάποιος από τη ΡΟΖΑ του συριζα, στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη.

Ωστόσο τέτοιες μετακινήσεις δεν είναι διόλου σκανδαλώδεις στη συγχρονη ευρωπαϊκη πολιτική ιστορία, αντιθέτως.

Ίσως να αποτελούν και τον κανόνα.

Θυμίζω μόνον ότι ο Μουσολίνι είχε μείνει για ικανό διάστημα στο κόμμα των Ιταλών αναρχικών, ενω ο Χίτλερ είχε περάσει ένα φεγγάρι απο το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας. Τέτοιες μετακινήσεις είναι συχνές και στην Ελλάδα, με τη διαφορά ότι το αν θα λησμονηθούν ή αν θα επαναφέρονται συνεχώς στιγματίζοντας οριστικά τους "μεταστάτες", εξαρτάται άμεσα από το ποια ΜΜΕ(ξαπάτησης) αναλαμβανουν να χειριστουν το θεμα.

Ετσι για τον κ. Μιχαλολιακο λογου χαριν ισχυει το "μια φορα ναζι-για παντα ναζι" ενω για τον κ. Βορίδη, το τσεκουρι και το περασμα του απο το εθνικιστικο κινημα, εχουν παραγραφει!

Τα ίδια ισχυουν και για το κομμουνιστικο παρελθόν πολλων σημερνων νεοδημοκρατων, ενω το υπερδεξιο παρελθον της νυν συριζαιας ευρωβουλευτινας κ. Κουντουρα, σβηστηκε με μονοκοντυλιά...

Ευτυχώς για τους Ιταλούς, φαίνεται ότι δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία, στο αν ένας πολιτικός έχει περάσει προηγουμένως από διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους αλλα προτιμούν να κρίνουν τα όσα λέγει και τα όσα πράττει, στον καιρό που ζητάει την ψήφο τους.

Κι έτσι έχουν σήμερα το προνόμιο να τους κυβερνάει ένας Σαλβίνι [εμείς εδώ μπορεί και να τον βρίζαμε ως "κομμουνιστή", όπως βρίζουν εμένα οι πρώην συναγωνιστές...]

Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης να γνωρίζουμε τα στοιχειώδη για την πρωην Λέγκα του Βορρά. Ένα αποσχιστικό κινημα, στο οποίο ο Σαλβίνι ανέλαβε την προεδρία το 2013, όταν ο προηγούμενος ηγέτης του, ονόματι Ουμπέρτο Μπόσι κατηγορήθηκε για σκάνδαλα και παραιτήθηκε.

Το βασικό πολιτικό πρόταγμα λοιπον αυτής της πολιτκής κίνησης ήταν ο διαχωρισμός της Ιταλίας σε δύο κράτη, στο κράτος της Βόρειας και στο κρατος της Νότιας Ιταλίας!

Κι εδώ πρέπει εν πληρει συντομία να σας δώσω λιγες αναγκαιες πληροφορίες. αλλιώς και μονον με τα ελληνικα δεδομενα, μια τετοια διαιρεση φαινεται ακατανόητη.

Η αλήθεια είναι ότι το μικρόβιο της διαφορετικότητας μεταξύ Βορείων και Νοτίων Ιταλών έχει μπει από πολύ παλιά στο συλλογικο ασύνειδο των Λατίνων.

Βλέπετε η Ιταλία έγινε ενιαίο έθνος/κράτος μετά και από εμάς, προς τα τέλη του 19ου αιώνα, χάρη στην επανάσταση των εθνικιστών του Γκαριμπάλντι και τους περίτεχνους πολιτικούς  χειρισμού του πρωθυπουργού Καβούρ.

Ξεπατικώνω εδώ από το πολυ συνοπτικο αλλα κατατοπιστικο αρθρο της βικιπαιδειας...

"...Η Ιταλική ενοποίηση ( il Risorgimento, ή «Η αναβίωση») ήταν το πολιτικό και κοινωνικό κίνημα κατά το οποίο συσσωματώθηκαν διαφορετικά κράτη της ιταλικής χερσονήσου στο ενιαίο κράτος της Ιταλίας στην διάρκεια του 19ου αιώνα. Παρά την έλλειψη συναίνεσης όσον αφορά τις ακριβείς ημερομηνίες για την έναρξη και το τέλος αυτής της περιόδου, πολλοί μελετητές συμφωνούν ότι η διαδικασία ξεκίνησε το 1815 με το Συνέδριο της Βιέννης και το τέλος της διοίκησής του Ναπολέοντα, και έκλεισε κάποια στιγμή γύρω στο 1871 με τον Γαλλοπρωσικό πολέμο. 

                                         Η Ιταλία το 1796.

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα, στην ιταλική χερσόνησο υπήρχαν πολλά διαφορετικά κράτη. Από αυτά, το μοναδικό στο οποίο βασίλευε Ιταλός μονάρχης ήταν το βασίλειο του Πεδεμοντίου και της Σαρδηνίας. Σε αυτό βασίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, και η προσπάθεια ενοποίησης. Πρωτεργάτες υπήρξαν ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄ και ο μετριοπαθής φιλελεύθερος πρωθυπουργός Καμίλο Καβούρ. Παράλληλα, ο πολιτικός Τζουζέπε Ματσίνι ίδρυσε το κίνημα Νέα Ιταλία με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου και δημοκρατικού ιταλικού κράτους. Στα 1859 - 1860 το Πεδεμόντιο απέσπασε από την Αυστρία περιοχές της βόρειας Ιταλίας, ενώ ο Ιταλός επαναστάτης Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, κάνοντας απόβαση στη Σικελία στις 11 Μαΐου 1860, κήρυξε την επανάσταση στην νότιο Ιταλία και την ένωση αυτών των περιοχών με το Πεδεμόντιο. Έτσι, το 1861 σχηματίστηκε το ενιαίο Βασίλειο της Ιταλίας, που ως το 1870 είχε λάβει την εδαφική μορφή που έχει σήμερα η Ιταλία.."

Βικιπαιδεια

Ωστόσο και παρά την ενοποίηση της σε ένα έθνος/κράτος με μία κυβέρνηση, η Ιταλία δεν αναπτύχθηκε ισομερώς. Αν προσέξετε τη θέση της Ρωμης στον χαρτη θα διαπιστωσετε οτι βρισκεται περιπου στο μεσον της Ιταλικης χερσονησου. Βορείως της Ρώμης λοιπον, υπηρξε ραγδαία βιομηχανική και εμπορικη ανάπτυξη, που εξασφάλισε υψηλό επίπεδο ζωης στους κατοικους των βορειων περιοχών. Σε αντιθεση ομως με τον πλουσιο βιομηχανικο βορρα, ο Ιταλικος Νοτος παρεμεινε μαλλον αγροτικός, με τη φτωχεια [και ενιοτε την πεινα] να θεριζει αστικους πληθυσμους, οπως του Παλερμο ή της Ναπολης.

Αυτη η διαφοροποίηση στο οικονομικο επιπεδο, μαζι με τον συντηρητισμό και την οπισθοδρόμηση που χαρακτηρίζει ακόμα τις περιοχές του Ιταλικου νότου, έφερε ένα είδος εσωτερικού ρατσισμού, που δεν έλειψε ποτέ από τη συγχρονη Ιταλικη ιστορια.

Θα σας πω μοναχα οτι μεχρι πριν  λιγα χρονια ακομα, υπηρχαν εστιατόρια σε πολλές Ιταλικές πόλεις του Βορρά, που αναρτουσαν επιγραφές, όπως: "απαγορεύονται οι σκύλοι και οι Σικελοί", ενώ πάνω από τη Ρώμη, ο Ναπολιτάνος έπρεπε να υποστεί το όνειδος να τον αποκαλούν "βρωμιάρη"

Αυτόν τον εσωτερικό διχασμό εκμεταλλεύτηκε η πολιτικη κινηση της Λεγκας του Βορρα, για να αποκτησει ενα σεβαστο ποσοστο ψηφοφορων, θετοντας ως κυριο πολιτικο της προταγμα, τον πληρη διαχωρισμο της Ιταλιας σε δυο ανεξαρτητα κρατη - τη Βορεια και τη Νοτια Ιταλία.

Και σε αυτό το κόμμα έγινε πρόεδρος ο Ματέο Σαλβίνι, μετά την εκπαραθύρωση του Ουμπερτο Μποσι!

Για να κατανοησετε τις αντιστοιχιες, φανταστειτε σημερα εδω στην Ελλαδα, τον μεχρι προ τινος ηγετη ενος υποθετικου αποσχιστικου κομματος της ανεξαρτησιας της Κρητης [παραδειγματος χαριν] να ζηταει την ψηφο ολων των Ελληνων!

Tragik?

Αρχικά ο Σαλβίνι τάχθηκε υπερ των αποσχιστικων πολιτικων θεσεων της Λεγκας του Βορρα.

Το 2014 μαλιστα ειχε δηλωσει ότι η "τρικολορε" [η τριχρωμη Ιταλικη σημαια που συμβολιζει ακριβως την ενοποιηση της Ιταλιας" δεν τον αντιπροσωπευει πια και οτι στο σπιτι του εχει μονον τη σημαια της Λομβαρδιας [βορεια Ιταλια] και του Μιλανου.

Ειχε ζητήσει μαλιστα επιτακτικα να υπαρχουν κρατημενες θεσεις για τους βερους Μιλανεζους στα λεωφορεια, σε αντιθεση με τους αλλους Ιταλους, που θα μπορουσαν να πηγαινουν στηριγμενοι και στο ενα ποδι αμα γουσταραν!

Ωστόσο πολύ γρήγορα ο Σαλβίνι, κατανοώντας τις ανάγκες της νέας εποχής, άρχισε να αλλαζει ριζικα τη φυσιογνωμία της Λέγκας, φτάνοντας στο σημειο να αφαιρεσει εντελως απο τον τιτλο της, τη λεξη "βορρας". 

Εκείνο που βάρυνε κυρίως στη ραγδαία πολιτικη του μεταστροφη ηταν το μεγα ζητημα της λαθρομεταναστευσης, του λαθρεποικισμου και της λαθροεισβολης, που εκτοτε θα γινονταν ο βασικος μοχλος της πολιτικης του. 

Ο Σαλβινι ειναι υπερ της αυτοαμυνας οταν απειλειται η ζωη σου 

ή η ζωη αγαπημενων σου προσωπων

Δεν θα δισταζε να πυροβολησει οποιονδηποτε μπουκαριζε στο σπιτι του...

Ο Ματέο Σαλβίνι ήταν από τους πρώτους Ιταλούς ηγέτες που συνειδητοποίησε ότι η λαθρομετανάστευση, ο λαθρεποικισμός και η λαθροεισβολή είναι το υπ' αριθμον 1 πρόβλημα όλης της Ευρωπης και προπαντός ότι κάθε άλλη πολιτικη, που δεν θα βάζει ως απολυτο προταγμα της, τον περιορισμό και τον έλεγχο της φυλετικης και εθνοτικης αλλοιωσης των ευρωπαϊκων λαών, ηταν καταδικασμενη νε εξελιχθει σε αχθοφορο της Πλανητικης Πανεξουσιας.

Ο διαχωρισμος της Ιταλιας σε Βορεια και Νοτια, τελικως δεν θα ειχε καμια σημασια για τους Ιταλους, που απλά απειλούνται με ολοκληρωτικη αντικατασταση. 

Ποια βορεια και ποια νοτια Ιταλια, οταν δεν θα υφισταται πια Ιταλία!

Παραμερισε λοιπον τις παλιες αποσχιστικες τασεις της Λεγκας του Βορρα και ριχτηκε με ολες του τις δυναμεις να πεισει το συνολο των Ιταλων [βορειων και νοτιων] οτι αν θελουν να συνεχισουν να υπαρχουν ως εθνος, θα πρεπει να αγωνιστουν κατα της ισλαμοποιησης και της ανεξελεγκτης λαθρομεταναστατευσης.

Δεν ήταν μια εύκολη στροφή και δεν πραγματοποιηθηκε απο την μια μερα στην αλλη...

 Η προσωπικη ζωη του [για την οποια ειναι ιδιαιτερα φειδωλος] ειναι γεματη πανεμορφες κυριες 

Εδω με μία απο τις πρωην του, την τηλεπαρουσιαστρια που τον χωρισε απο το instagramm

Από τη συμμαχία με τον Μπερλουσκόνι στη διεκδικηση της πρωθυπουργιας 

   

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Σαλβίνι που άνοιξε τον δρόμο προς την εξουσία, ήταν η συμμαχία του με κόμμα "φόρτσα Ιτάλια" του Μπερλουσκόνι και το κόμμα "αδελφοι Ιταλιάνοι" της Τζόρτζια Μελόνι.

Ο Σαλβίνι αλλαζοντας ριζικα τη φυσιογνωμία της "λίγκας" [και όχι πλέον "λέγκας του Βορρά"] και μετατρέποντας την σε ενα νεοεθνικιστικό, αντινεοταξικό, ευρωσκεπτικιστικό κόμμα, που απευθύνονταν στο σύνολο των Ιταλών, κατόρθωσε να πείσει τον καβαλιέρε, να συμπτύξουν έναν είδος "δεξιάς συμμαχίας", στο οποίο να συμπεριλαμβάνεται ο ίδιος αλλά και το πιο ριζοσπαστικό κόμμα frateli d' Italia της Τζιόρτζια Μελόνι [κάτι ανάλογο της Ελληνικης Λύσης του κ. Βελόπουλου]

Ταυτόχρονα, αν και σιωπηρά, φρόντισε να διατηρεί ένα είδος άτυπης συμμαχίας με το μάλλον ακραίο εθνικιστικό κίνημα casa pound, το οποίο τηρουμενων των αναλογιών ειναι κάτι ανάλογο της δικης μας Χρυσης Αυγης [με την οποια νομιζω ακομα εχουν ανοιχτες γραμμες].

Το casa pound [σε ελευθερη μεταφραση: "οικιακη περηφανεια"] αν και χωρις να διαθετει αξιολογα εκλογικα ποσοστα στην ύπαιθρο, ωστοσο εχει σημαντικη επιρροη στα λαϊκα στρωματα των μεγαλουπολεων, αφου ειχε αντιταχθεί με περισσιο σθενος στις κατασχεσεις λαϊκων κατοικιων [εξ ου και το ονομα του]

Να αναφερω ομως ότι μετα την πολυ καλη πορεια του στις εθνικες εκλογες, ο Σαλβινι κράτησε μια ευγενικη αποσταση απο το casa pound, μαλλον για να μην στιγματιστεί ως νεοφασιστας.

Ξεπατικωνω αυτο το χαρακτηριστικο αποσπασμα απο το euronews... 

"...Ο επικεφαλής του νεοφασιστικού κινήματος Κάζα Πάουντ, Σιμόνε Ντι Στέφανο δήλωσε «έτοιμος να στηρίξει μια κυβέρνηση του Σαλβίνι».Όμως ο γραμματέας της Λέγκας απάντησε ότι «είμαστε αρκετά εύρωστοι ώστε να μην χρειαζόμαστε την στήριξη αυτή...».

euronews 

Η συμφωνία/συμμαχια Σαλβινι-Μπερλουσκονι μπορει να λογιστεί ως ένα κομψοτέχνημα πολιτικης διπλωματίας, που αναδεικνύει ακριβώς τις εξαιρετικές ικανότητες διαπραγμάτευσης του Ματεο Σαλβινι και την σπανια αναλυτικη του δεινοτητα, ωστε να διακρίνει που πρέπει να στηριχτεί κάθε στιγμη και ποιες είναι οι τάσεις του εκλογικού  σώματος.

Και στο μεταξύ, η συγκεκριμενη συμφωνία εμπεριείχε ένα υψηλού ρίσκου άρθρο, το οποίο όμως άνοιξε διάπλατα την πόρτα της εξουσίας στον 46χρονο Λομβαρδό πολιτικό.

Συμφωνα λοιπον με το αρθρο αυτο, όποιος εκ των δύο [Μπερλουσκονι ή Σαλβινι] θα έπαιρνε τις περισσότερες ψηφους στη Συμμαχία, αυτός θα κερδιζε και το υψηλοτερο κυβερνητικο αξιωμα.

Τελικα ο Σαλβινι αναδειχτηκε νικητης!

Μπορει όμως η συμμαχια Μπερλουσκονι-Σαλβινι-Μελονι να πηρε το υψηλοτερο ποσοστο, ωστοσο δεν ειχε τη δυνατοτητα σχηματισμου αυτονομης κυβερνησης, βασει του περιπλοκου Ιταλικου συστήματος.

Κι εδώ αποδείχτηκε για μια ακομα φορα η ικανοτητα του Σαλβινι σε τακτικους πολιτικους ελιγμους και διαπραγματευσεις. Συγκεκριμενα και μετα απο αρκετες εμδομαδες συζητησεων, τα καταφερε να τα βρει με τον Λουίτζι ντι Μαιο, τον επικεφαλης του κεντροαριστερου κινηματος 5 αστερων, σε μια πρωτοτυπη συμφωνια, παρομοια της οποιας ουτε εχουμε δει ποτε στην Ελλαδα, ουτε προκειται να δουμε!

Οι δυο ηγετες συμφωνησαν να ορισουν εναν πρωθυπουργο κοινης αποδοχης [ωστε να αποφυγουν τον σκοπελο του ποιος απο τους δυο θα γινονταν καπεταν Ένας] και μοιράστηκαν τους τομεις της εξουσιας, με τον Σαλβίνι να κερδίζει αυτό ακριβώς που φιλοδοξούσε να αποκτήσει.

Τον έλεγχο της μεταναστευτικης πολιτικης!

Έτσι αυτή τη στιγμη έχουμε [μάλλον προσωρινό] πρωθυπουργό της Ιταλίας τον Τζουζέπε Κόντε, ενώ οι δυο ουσιαστικοι νικητές των ιταλικών εθνικών εκλογών, ο Λουίτζι ντι Μάιο και ο Ματέο Σαλβίνι έχουν αναλαβει νευραλγικά υπουργεία, προκειμένου να προωθήσει ο καθένας τους, τις πολιτικές του στρατηγικές.

 Η διαδικτυακη "χυλοπιτα" που του εριξε η πρωην του, δεν φαινεται να τον στεναχωρησε ιδιαιτερα

Εδω με νεα κατακτηση...

Να παρατηρησω οτι το τριπτυχο "Πατρις, Θρησκεια, Οικογενεια", 

που χαρακτηριζει όλα τα εθνικισιτκα κινηματα εν Ελλαδι, στην Ευρωπη μαλλον δεν έχει περαση...

Παρα το οτι ο Ματεο Σαλβινι ειναι ενας πολυ υπευθυνος και στοργικος μπαμπας, ωστοσο δεν φαινεται να ειναι διολου προσηλωμενος στο μοντελο της πυρηνικης οικογενειας 

[μπαμπας, μαμα, παιδια]

Το αντιθετο μαλλον

Επισης δεν φαινεται να τα πηγαινει καθόλου καλα με τον Παπα, οπως θα δουμε στο 2ο μερος. 

Και αυτά δεν αφορουν μονον τον Σαλβινι αλλα την συντριπτικη πλειοψηφια 

των Ευρωπαιων νεοεθνικιστων...

Οι καιροί αλλαζουν παιδια και πρεπει να το αποδεχτουμε...

Το φαινόμενο Σαλβινι όμως δεν τελειώνει εδώ.

Γιατί μετά τον θρίαμβο του στις ευρωεκλογές και την ταυτόχρονη καθίζηση του ντι Μάιο, ανοίγει οριστικά ο δρόμος προς την κατάχτηση της πρωθυπουργίας και ενδεχομενως την αλλαγή της πολιτικης του ατζέντας.

Αυτές ακριβώς τις νέες προοπτικές του κόμματος του Ματεο Σαλβινι και του ιδίου, που εμφανώς πλέον επηρρεάζουν τις τυχες όλης της Ευρωπης, θα τις δουμε στο δευτερο μερος αυτης της ψιλοαναλυσουλας.

Καθως και τις εντελως νεες κατευθυνσεις των ευρωπαιων νεοεθνικιστων, που αρχιζουν να δια-βλεπουν με πρωτον τον Ναιτζελ Φαραντζ, ότι, εξον απο το λαθρομεταναστευτικο, τα νεοεθνικιστικα  κομματα [κομματα εξουσιας πλέον] οφειλουν να βρουν λυσεις και στα αλλα προβληματα των εθνων τους, χτιζοντας νεα πολικοοικονομικα προγραμματα και χαρασσοντας καινουριους δρομους...

[Συνεχίζεται στο "Το φαινόμενο Σαλβίνι Νο2]  

   ΠΗΓΗ :  http://panusis.blogspot.com/2019/08/blog-post_4.html