Σεπτέμβριος 1944 οι Γερμανοί φεύγουν κι ο αέρας της Ελευθερίας πνέει στην Πελοπόννησο, αλλά τα βάσανα δεν τελειώνουν! 9 Σεπτεμβρίου 1944, οι κομμουνιστοσυμμορίτες επιτίθενται στη πόλη της Καλαμάτας με δύο Συντάγματα και χιλιάδες χωρικούς που επιστράτευσαν βιαίως.
Μετά από μάχη συντρίβουν την άμυνα της πόλεως και καταλαμβάνουν την Καλαμάτα, σφάζοντας και ρημάζοντας! Μία μεγάλη φάλαγγα από πολεμιστές της Καλαμάτας και πολύς άμαχος πληθυσμός κατευθύνονται προς το Μελιγαλά, για να γλυτώσουν!
Το πρωϊ της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίζει η επίθεση των κομμουνιστοσυμμοριτών κατά του Μελιγαλά. Ο Μελιγαλάς αντιστέκεται! Οι Έλληνες πατριώτες, πολεμούν σαν λιοντάρια. Την επόμενη μέρα οι κομμουνιστές με προδοσία, κατορθώνουν και εισχωρούν στις γραμμές των αμυνομένων. Ο Μελιγαλάς πέφτει στα χέρια των εξαγριωμένων Ελασιτών κι ακολουθούν σκηνές φρίκης και ντροπής για το ανθρώπινο γένος.
Σφάζονται 41 τραυματίες στο Νοσοκομείον κι όλο το ιατρικό προσωπικό. Γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται στους δρόμους, γυναίκες έγκυοι ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς. Κατεβάζουν την Ελληνική σημαία και στη θέση της, βάζουν ένα κόκκινο πανί. Φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαϊ σε διάφορα υπόγεια. 18 έγκριτοι Καλαματιανοί οδηγούνται στην Καλαμάτα, όπου τους κατακρεουργούν και τους κρεμούν στα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.
Στο τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω απ’ το Μελιγαλά στη γνωστή πηγάδα, γυμνοί, ξυπόλητοι, νηστικοί, διψασμένοι, τραυματίες, ασθενείς, αναγκάζονται από τ’ ανθρωπόμορφα κτήνη, νά βαδίσουν. Όσοι δεν βαδίζουν γρήγορα οι κομμουνιστές τους σφάζουν επί τόπου. Όσοι είναι δεμένοι με το ίδιο καλώδιο, σφάζονται κι αυτοί. Όποιος τολμά να μιλήσει, σφάζεται αμέσως. Κατά μήκος της διαδρομής από το Μπεζεστένι, έχουν τοποθετηθεί κομμουνιστές και προκαλούν τό πλήθος φωνάζοντας:
“Θάνατος – θάνατος – θάνατος”.
Στήν Πηγάδα οι δήμιοι, μεταφέρουν στα χείλη της Πηγάδας κάθε τριάδα και τους σφάζουν με μία μαχαιριά στήν κοιλιά ή την καρδιά το λαρύγγι και τους ρίχνουν μέσα στην πηγάδα μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά στα γεμάτα φρίκη κι αποτροπιασμό μάτια των συγγενών τους, που υποχρεώθησαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγή τους. Η ελευθερία της Ελλάδος πληρώνεται εδώ με πολύ Ελληνικό αίμα.
Αυτό συνεχίζεται επί τρεις ολόκληρες μέρες, χωρίς διακοπή, μέχρις ότου δέν υπάρχουν άλλοι.
Για πολλούς εφαρμόζεται αγριώτερος τρόπος. Με τσεκούρια και κλαδευτήρια τους κόπτουν χέρια και πόδια, αυτιά και μύτες. Ο πυθμένας της Πηγάδας κοχλάζει, τα έγκατα της γης αναταράσσονται και βοούν, οι σάρκες τών κρεουργηθέντων σφαδάζουν. Οι θρήνοι κι οι κραυγές γεμίζουν τον αέρα! Οί σφαγείς μένουν ατάραχοι και συνεχίζουν, συνεχίζουν, συνεχίζουν τό μακάβριον έργο τους.
Το επίσημο κράτος μέχρι το 1974 τιμούσε και μετείχε στο τελούμενο μνημόσυνο. Μετά το 1974 απέχει από το να τιμά την μνήμην των αγρίως σφαγιασθέντων πατριωτών του Μελιγαλά. Οι συγγενείς όμως των θυμάτων κι ο Ελληνικός λαός περιφρονώντας την κρατική απαγόρευση και την κατάργηση του Μνημοσύνου, τιμούν την μνήμη των θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας
