Σε όλη τη σημερινή Ευρώπη γεννιούνται εθνικιστικά κινήματα. Στην Ελλάδα, την Αυστρία, την Ελβετία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Φινλανδία, την Ουγγαρία γεννιούνται κινήματα που έχουν ως πολιτικό τους πρόταγμα την αξία του Έθνους. Το κυρίαρχο ερώτημα είναι το γιατί; Για ποιο λόγο δημιουργούνται αυτά τα κινήματα που ονομάζονται μάλιστα και εθνικιστικά; Αλλά και γιατί τώρα; Γιατί σήμερα και όχι πριν από 30 ή 40 χρόνια όταν η κυριαρχία των αριστερών επαναστατικών μύθων ήταν αδιαμφισβήτητη στον ευρωπαϊκό χώρο. Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στην κατάρρευση του ευρωπαικού συντηρητισμού από την απώλεια του ηρωικού στοιχείου και την έλευση μιας νέας αντιανθρώπινης ουτοπίας που λέγεται παγκοσμιοποίηση.
Μήπως όμως δε συνδέεται αποφασιστικά η κατάρρευση του συντηρητισμού και με τη σημερινή κρίση των δημοσιονομικών μεγεθών, της αέναης προσαρμογής και της ακούραστης λιτότητος; Ο σημερινός Ευρωπαίος έχει βυθιστεί στη δίνη μίας κυκλικής αδιέξοδης πορείας προς το θάνατο η οποία έχει συν τοις άλλοις και τα χαρακτηριστικά της οικονομικής κατάρρευσης.
Μπροστά του έχει το άγνωστο ενώ ο μεγαλύτερος του φόβος είναι ότι έχει χαθεί η εθνική προστασία κυρίως διότι οι παραδοσιακές εθνικές ελίτ τον έχουν εγκαταλείψει μετακομίζοντας σε άλλο άγνωστο ηγεμονικό κέντρο. Βιώνει έτσι τις ολέθριες συνέπειες του εκφυλισμού της φαύλης ηγεσίας του.
Μία πρώτη συστημική ανάλυση της πολυεπίπεδης κρίσης περιορίζεται αυστηρά στο πεδίο της οικονομίας. Είναι όμως υποκριτική και θέλει να αποπροσανατολίσει όπως κάθε οικονομοκεντρική ανάλυση. Κάνει πως βρίσκει απαντήσεις στα "προφανή αίτια" του υπερδανεισμού των εθνών κρατών κι έπειτα αναδεικνύει την εσφαλμένη τάχα επέκταση της παγκόσμιας τραπεζικής πίστης ως αιτία για τη χρεωκοπία μερίδος ιδιωτικών συμφερόντων της διεθνοποιημένης οικονομίας. Προς αποφυγήν λοιπόν "συστημικών κινδύνων", λέει αυτή η ανάλυση, επιλέγεται ως "μόνη βιώσιμη" η λύση της διασώσεως των ιδιωτών σε βάρος των κρατικών προυπολογισμών. Έτσι αντί να στραφεί η κριτική εναντίον των τοκογλύφων πέφτει το ανάθεμα στα Έθνη και τους Λαούς που δεν κατάλαβαν πώς και γιατί υποδουλώθηκαν.
Μία δεύτερη όμως δυσκολότερη και πιο γενναία ανάλυση της πολυγωνικής κρίσεως της εποχής μας θα προσπαθούσε να σκεφθεί έξω από τον κύβο των δεδομένων και θα μπορούσε να αμφισβητήσει το ίδιο το σύστημα της παγκοσμιοποιήσεως και τις απειλές του για την ανθρωπότητα. Έτσι θα είχε κάποιος τη δυνατότητα να διαγνώσει τα βαθύτερα αίτια της ευρωπαικής κρίσης και να αντιπροτείνει άλλη διάρθρωση για την οικονομία, άλλο πλαίσιο για την οικονομική δραστηριότητα διεθνώς. Θα ρωτούσε ευλόγως τότε ποιος κρύβεται πίσω από τις απρόσωπες αγορές και τί άμυνες έχει πραγματικά να αντιτάξει το εθνικό κράτος σε μία ενδεχόμενη κερδοσκοπική επίθεση που θα δεχθεί από αυτές. Διότι οι οικονομικές επιλογές των εθνών μέσα στην παγκοσμιοποιημένη εποχή είναι εξυπαρχής προδιαγεγραμμένες.
Η ίδια η έννοια του Έθνους τίθεται υπό αμφισβήτηση με ενδιάμεση στόχευση την άρση της κρατικής προστασίας και τελική την εξαθλίωση του παγκόσμιου πληθυσμού. Συν τοις άλλοις η μετάλλαξη της παραδοσιακής κοινωνίας και της πολιτικής είναι εγγενές στοιχείο του ενεστώτος οικονομικού συστήματος. Με άλλα λόγια ο τρόπος που ζούσαμε, αλλά και ο τρόπος που παίρναμε τις αποφάσεις μας άλλαξε και αυτός δραματικά, μαζί με την οικονομία. Ή ακριβέστερα σύρεται πίσω από αυτήν. Κάποιοι ίσως πουν ότι η πολιτική προηγείται της οικονομίας. Πόσο ρεαλιστικό όμως είναι να εκχωρήσεις το χρυσάφι σου, το νόμισμά σου, την εθνική σου περιουσία σε κάποιον άλλον και να συνεχίσεις να πιστεύεις ότι είσαι κυρίαρχος επειδή συνεχίζεις να νομοθετείς;
Η ζωή των Ευρωπαίων είναι πλέον ριζικά διαφορετική απ’ ό,τι λίγες μόλις δεκαετίες πριν. Καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτή έπαιξε η προώθηση ενοποιητικών διαδικασιών σε επίπεδο οικονομίας και πολιτικής μέσα από τη δημοσιονομική σύγκλιση, το κοινό νόμισμα και την κοινή νομοθεσία εντός της ΕΕ η οποία έγινε λάφυρο στα χέρια των παγκόσμιων εξουσιαστών. Μάλιστα όπως κάθε περιφερειακό ηγεμονικό κέντρο που σέβεται τον εαυτό του, η ΕΕ περιεβλήθη και ένα συλλογικό όραμα ή ένα προπαγανδιστικό μύθο για να μετριάσει τις εύλογες ενστάσεις των Λαών που θα ανθίσταντο σε μία προοπτική ολοκληρωμένης ομοσπονδιοποίησης. Επειδή ακριβως τα Έθνη της Ευρώπης είναι παλαιά, δύστροπα και υπερήφανα και επειδή το μνημονικό και θυμικό τους στοιχείο δε σβήστηκε δυσανασχετούν μέσα στο ευρωπαϊκό φόρεμα που μάλλον το βλέπουν για ζουρλομανδύα.
Αυτή τους η αντίδραση συνεπώς, η στροφή των Ευρωπαίων στα εθνικιστικά κινήματα μπορεί και πρέπει να ερμηνευθεί όχι ως αντευρωπαισμός, αλλά ως καθαρή απάντηση στο δίλημμα Έθνος ή Ευρωκρατία, ως αποστροφή στην ομοσπονδιοποίηση με το στανιό, ως απόρριψη της εξάρτησης και της υποτέλειας στους τοκογλύφους. Πρέπει να ερμηνευθεί ασφαλώς ως ένα ηχηρό όχι σε γραφειοκράτες φαντάσματα και οικονομικά κέντρα που ονομάζονται "αγορές". Η επίκληση "συστημικών κινδύνων" από αυτούς που θέλουν να κυριαρχήσουν με το νόμισμα και δε διστάζουν να κουρεύουν καταθέσεις αλλά και η σταθερή υστερία για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση από αυτούς που παρασύρθηκαν από τα συνθήματα των ισχυρών δεν αφήνουν περιθώρια καλοπιστίας ούτε στους αφελείς.
Τα αυτοκρατορικά κέντρα έχουν βαριά ελαττώματα. Παραγνωρίζουν τους χαρακτήρες των λαών, καθυστερούν τη λύση των κατά τόπους προβλημάτων και υπόσχονται απώτατες λύσεις όταν οι Λαοί απαιτούν άμεσες. Τα αλαζονικά στοιχήματα που βάζουν με τους εαυτούς τους συχνά στοιχίζουν πολλά στην ανθρωπότητα. Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι ότι αποτυγχάνουν να φτιάξουν συλλογικό όραμα. Διότι συλλογικά οράματα είναι μονάχα τα εθνικά. Γιαυτό οι αυτοκρατορίες είναι προορισμένες να καταρρέουν, γιατί αρνούνται την αλήθεια της φύσεως και της ζωής που είναι το Έθνος. Όταν λοιπόν ο συντηρητισμός καταρρέει γιατί πρόδωσε την αποστολή του Έθνους, γεννιέται ο εθνικισμός που έρχεται να δικάσει και να αποκαταστήσει την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Β.Κ.
ethnikismos.net
