Ως Σεπτεμβριανά ορίζονται οι τουρκικές θηριωδίες κατά του
Ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης και άλλων πόλεων, όπως η
Σμύρνη, κατά την διάρκεια του διαστήματος μεταξύ 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου
του 1955. Πρόφαση για αυτή την ενέργεια ήταν μία βομβιστική
ενέργεια που έγινε σε σπίτι, στο οποίο υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο
Κεμάλ. Η ενέργεια αυτή ήταν αποτέλεσμα τουρκικής προβοκάτσιας, γεγονός
που αποδεικνύεται από τα εξής γεγονότα. Πρώτον στις 3 Σεπτεμβρίου η
γυναίκα του Τούρκου Προξένου στην Θεσσαλονίκη κάλεσε Έλληνα φωτογράφο
και του ζήτησε να φωτογραφήσει τον περίβολο του Προξενείου, το οποίο
στεγάζεται δίπλα στο προαναφερθέν σπίτι. Τις φωτογραφίες τις ζήτησε ως
«ενθύμιο», διότι την επομένη επρόκειτο να αναχωρήσει για την Τουρκία. Τα
μεσάνυκτα της 5ης προς 6η Σεπτεμβρίου εξερράγη βόμβα στον κήπο του
τουρκικού Προξενείο, η οποία προκάλεσε μικρές μόνον ζημιές σε
υαλοπίνακες στην παρακείμενη «οικία του Κεμάλ». Η βόμβα, όπως
εξακριβώθηκε από τις έρευνες που διεξήγαγαν οι ελληνικές αρχές και όπως
απεδείχθη αργότερα στην δίκη των πρωταιτίων των γεγονότων το 1961 στην
νήσο Πλάτη, μεταφέρθηκε από την Τουρκία από Τούρκο πράκτορα (Έλληνα
υπήκοο από την Κομοτηνή) και τοποθετήθηκε από τον Τούρκο κλητήρα του
Προξενείου.
Πέραν αυτού μερικές εβδομάδες πριν τα επεισόδια είχαν ζητήσει
από τους επικεφαλής των δήμων των διαφόρων περιοχών της Πόλης τις
διευθύνσεις των κατοικιών και των χώρων εργασίας, που άνηκαν σε Έλληνες.
Σύμφωνα με αναφορά του γαλλικού προξενείου μια ειδική οργάνωση είχε
καταγράψει τις διευθύνσεις των Ελλήνων ακόμα από τον Β’ ΠΠ, ώστε σε
περίπτωση σύγκρουσης να μπορέσουν να τους «εξουδετερώσουν» πιο εύκολα. Επίσης
από μέρες μαγαζιά και σπίτια Ελλήνων ήταν σημαδεμένα με ευκρινή σημάδια
όπως σταυρού και αρχικά, γεγονός που αποδεικνύει την προπαρασκευή, την
οποία είχε κάνει ο τουρκικός παρακρατικός μηχανισμός.
Λίγες ώρες μετά την τουρκική προβοκάτσια στην Θεσσαλονίκη το κρατικό
ραδιόφωνο της Τουρκίας μετέδωσε την είδηση, ενώ λίγο μετά τουρκικές
εφημερίδες έκαναν έκτακτες εκδόσεις σχετικά με το συμβάν.
Πραγματοποιήθηκε διαδήλωση στην πλατεία Ταξίμ μετά από το κάλεσμα
διαφόρων φοιτητικών οργανώσεων και της οργάνωσης «Η Κύπρος είναι
τουρκική» και αμέσως μετά ο τουρκικός όχλος ξεχύθηκε στους δρόμους της
Πόλης σπάζοντας, λεηλατώντας και βιάζοντας. Οι μογγόλοι ήταν
οργανωμένοι σε ομάδες 20 – 30 ατόμων, αποτελούμενες από υποκινητές,
αρχηγούς και καταστροφείς, εξοπλισμένους με τουρκικές σημαίες και
πορτρέτα του Κεμάλ. Από την μήνη του όχλου δεν γλίτωσαν ούτε τα
νεκροταφεία, αφού οι μογγόλοι θυμωμένοι το παρελθόν και φυλετικό τους
πεπρωμένο άνοιξαν τάφους και διέλυσαν ή έκαψαν τα κόκκαλα.
Η παθητική στάση της Αστυνομίας στα γεγονότα έδειχνε την σχέση του επίσημου τουρκικού κράτους με τα επεισόδια,
ασχέτως αν αυτό δεν ήθελαν να το παραδεχτούν. Σε πολλές γειτονιές οι
αστυνομικές δυνάμεις δεν εξήλθαν καθόλου από τα τμήματα τους, ενώ σε
άλλες γειτονιές κοιτούσαν με απάθεια τα γεγονότα, θυμίζοντας τις εντολές
του Παυλόπουλου, όταν οι πράκτορες που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί,
έκαιγαν την Αθήνα, το 2008.
Στην όλη εικόνα του διωγμού και της θηριωδίας, επιχειρούν
τεχνηέντως και δολίως, να εισέλθουν ως θύματα οι Εβραίοι, γεγονός που
για έτι μία φορά ακόμα δεν ισχύει, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία. Συγκεκριμένα, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία του αμερικανικού αρχείου εξωτερικής πολιτικής, οι
Εβραίοι που χτυπήθηκαν εκείνη την ημέρα, χτυπήθηκαν κατά λάθος, όπως
άλλωστε χτυπήθηκαν και τούρκοι κατά λάθος. Επειδή όμως μιλάμε με
στοιχεία έχουμε:
| Χώροι εργασίας (σε ποσοστό %) | Χώροι εργασίας (σε αριθμό) | Σπίτια (σε ποσοστό %) | Σπίτια (σε αριθμό) | |
| Έλληνες | 57 | 2500 | 75 | 670 |
| Αρμένιοι | 22 | 1000 | 17 | 150 |
| Εβραίοι | 11 | 500 | 3 | 25 |
| Τούρκοι | 10 | 400 | 5 | 40 |
Τα αποτελέσματα αυτής της θηριωδίας, αλλά και πολλών άλλων ήταν η
σταδιακή εκκένωση του Ελληνικού Πληθυσμού από την Πόλη και τις υπόλοιπες
Ελληνικές πόλεις που βρίσκονται υπό τουρκική κατοχή. Έτσι κατά
παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης, στην Πόλη δεν απέμεινε παρά ένα
ελάχιστο ποσοστό Ελλήνων, ενώ στην Θράκη μας το τουρκικό προξενείο κάνει
κυριολεκτικά ό,τι θέλει υπό τις ευλογίες του ανθελληνικού ελλαδικού
κράτους της μεταπολίτευσης.
Οι Έλληνες Εθνικιστές δεν ξεχνούν την Ιστορία τους, όσο και
αν αυτό το θέλουν οι διάφοροι Ρεπούσηδες και Τατσόπουλοι. Η Ιστορία
αποτελεί πυξίδα για ένα Έθνος και εμείς αυτή την πυξίδα δεν πρόκειται να
την αφήσουμε, όπως θέλουν οι ταγοί της "ελληνοτουρκικής φιλίας",
προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των υπερατλαντικών και
"περιούσιων" αφεντικών τους.
Κώστας Αλεξανδράκης
