Από το βιβλίο του Ιωάννη Χαραλαμπόπουλου "ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ"
ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Ιδιαίτερα έντονα εκδηλώνεται η μισελληνική δραστηριότητα των ιουδαίων, κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Οι εβραίοι επιδόθηκαν στην διάβρωση και αυτής ακόμη της βυζαντινής αυτοκρατορίας, γεγονός αναμενόμενο, ύστερα από την υπέρμετρη ανοχή την οποία επέδειξε το Βυζάντιο απέναντι στο εβραϊκό στοιχείο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 614 μ.Χ. με κοινή δράση εβραίων και Περσών, κατελήφθησαν τα Ιεροσόλυμα και εσφάγησαν από τους εβραίους 90.000 Ελληνες. Την εποχή εκείνη οι ραββίνοι, σε καθημερινή βάση επαναλάμβαναν στις συνομιλίες τους τον ακόλουθο στίχο: «Οι απόγονοι του Ιακώβ θα κυριαρχήσουν και θα καταρρίψουν τα λείψανα της Πόλεως...»Το 628 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ηράκλειος επισκέπτεται τα Ιεροσόλυμα και πείθεται -ιδίοις όμμασι- για το υποχθόνιο έργο των εβραίων. Εχοντας επίγνωση των δεινών που επέφερε η ιουδαϊκή δολοπλοκία, θα προβεί στη λήψη πολλών μέτρων για την ασφάλεια του κράτους. Μεταξύ δε αυτών συγκαταλέγεται και η ενεργοποίηση του νόμου του αυτοκράτορα Ανδριανού, ο οποίος απαγόρευε στους εβραίους να πλησιάζουν τα Ιεροσόλυμα. Ομως οι ιουδαίοι δεν πτοήθηκαν.
Εχει προηγηθεί κατά τρεις περίπου αιώνες η δολοφονία του Αυτοκράτορος Ιουλιανού, το 363 μ.Χ., από εβραίο εκχριστιανισμένο στρατιώτη, σύμφωνα με όσα εξιστορεί ο Λιβάνιος στον «Επιτάφιο».
Ενδεικτική των δολίων μέσων των οποίων οι εβραίοι μετέρχονταν, προκειμένου να προξενήσουν ανθελληνικά κτυπήματα, είναι και η μέθοδος την οποία χρησιμοποίησαν, προκειμένου να εξωθήσουν τους άραβες στην καταστροφή της περίφημης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, στην οποία ήταν συγκεντρωμένο το απάνθισμα της αρχαίας Ελληνικής σοφίας. Στις 21 Δεκεμβρίου του 640 μ.Χ. οι εβραίοι έπεισαν τον άραβα στρατηγό που κατέλαβε την Αλεξάνδρεια, να πυρπολήσει τη βιβλιοθήκη, επικαλούμενο το επιχείρημα, ότι τα βιβλία που φυλάσσονται εντός αυτής αντίκεινται στο Κοράνιο, επομένως είναι επιζήμια. Είχε προηγηθεί η λεηλασία της βιβλιοθήκης από το εβραϊκό στοιχείο, αποκομμίζοντας μοναδικούς θησαυρούς τους οποίους οι σιωνιστές κατέχουν και αξιοποιούν ακόμη και σήμερα.
Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο, ότι οι εβραίοι υπονόμευσαν τον Ελληνισμό κατά τα δύσκολα χρόνια του Βυζαντίου (600-800 μ.Χ.), παρέχοντας κάθε δυνατή βοήθεια στους εισβολείς, αλλά και ενισχύοντας τις φθοροποιές εσωτερικές διαμάχες και έριδες (Εικονομαχία). Οι εβραίοι μέσω ομοεθνών τους συμβούλων που διέθεταν στην αυλή του Αυτοκράτορα Λέοντα του Γ’ και του Κωνσταντίου του Ε’, προώθησαν τις εβραϊκές αντιλήψεις της εικονομαχίας σε τέτοιο σημείο, ώστε οι εικονολάτρες να κατηγορούν όσους αντιμάχονταν τις εικόνες ως «ιουδαϊζοντες».
Κατά τα χρόνια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Φωκά στην Αντιόχεια, πραγματοποιείται η μεγαλύτερη σφαγή Ελλήνων από εβραίους. Εχουν προηγηθεί, οι επαναστάσεις των εβραίων στην Κύπρο και στην Κυρηναϊκή, οι οποίες συγκαταλέγονται στις αιματηρές διώξεις που γνώρισε κατά τη μακραίωνη ιστορία του ο ελληνισμός. Τουλάχιστον 250.000 Έλληνες στην Αφρική και 100.000 στην Κύπρο, γνώρισαν τον πλέον φρικτό θάνατο από τους σημίτες.
Η ανθελληνική τοποθέτηση των σημιτών, διαφαίνεται ευκρινέστερα κατά την περίοδο εκείνη, κατά την οποία εντάθηκαν οι επιδρομές των αράβων. Οι εβραίοι συμπαρατάχθηκαν ενεργά στους άραβες εισβολείς, επαναλαμβάνοντας τη στάση που τήρησαν κατά την εισβολή του Πέρση Χοσρόη του Β’. Εχει μάλιστα καταγραφεί στην ιστορία, η κοινή επίθεση σημιτών και περσών κατά του βυζαντίου, υπό τη διοίκηση του σατράπη Σαρμπαζάρ.
Από τον 5ο μ.Χ. αιώνα, η εβραϊκή παροικία της Κωνσταντινουπόλεως αυξάνει σε πληθυσμό και συγκεντρώνεται στο τμήμα εκείνο που έφερε το όνομα «Χάλκινος Αγορά». Οι ραδιουργίες που ανέπτυσσαν όμως οι εβραίοι, έγιναν αιτία της εκδιώξεώς τους από την περιοχή εκείνη.
Ο Θεοδόσιος ο Β’, παρά το γεγονός ότι διακατεχόταν από ακραιφνή φιλοσημιτικά αισθήματα, θα αναγκασθεί ύστερα από πιέσεις, να εκδώσει διάταγμα εκτοπίσεως των ιουδαίων από εκείνο το τμήμα της πόλεως, ενέργεια η οποία σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, αποδίδεται όχι στον Θεοδόσιο αλλά στον Ιουστινιανό τον Β’. Παράλληλα θα κλείσει και η Συναγωγή ως άνδρο επικίνδυνο. Όποιος κι αν ήταν όμως ο αυτοκράτορας που έλαβε τα αντιεβραϊκά μέτρα, σημασία έχει ο εντοπισμός του παρασιτικού ρόλου που ασκούσαν και στο Βυζάντιο.
Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να αποδωθεί στην κρίσιμη εκείνη χρονική στιγμή, κατά την οποία εκδηλώθηκαν οι σλαβικές επιδρομές κατά της Ελλάδος. Είχε προηγηθεί η δόλια προσπάθεια των εβραίων, να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο μία πανούργα γυναίκα, εβραϊκής καταγωγής. Επρόκειτο για την κόρη του Επιτρόπου του ανήλικου Αυτοκράτορα Αρκαδίου, του Ρουφίνου. Η προσπάθεια αυτή τελικά δεν τελεσφόρησε. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με μια άλλη εβραϊκή διείσδυση που έγινε τον 8ο αιώνα μ.Χ., όταν οι εβραίοι πέτυχαν αυτό το τόλμημα, δεν τυχαία. Συνέπιπτε με την έξαρση της εικονομαχίας αφ’ ενός (μία διαμάχη με φαινομενικό θρησκευτικό-θεολογικό χαρακτήρα, υποκινούμενη σαφώς από τους εβραίους διαβρωτικά, δεδομένου ότι την απεικόνιση των μορφών στη θρησκεία απαγορεύουν οι ιουδαϊκές παραδόσεις) και με την εισβολή των σλάβων στα Ελληνικά εδάφη αφ’ ετέρου. Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε αυτή την περίοδο της σκληρής δοκιμασίας για τον Ελληνισμό, επικεντρώνει το «επιστημονικό» ενδιαφέρον του, ο σιωνιστής «ιστορικός» Φαλμεράϋερ, προκειμένου να αποφανθεί περί... της «σλαβικής καταγωγής των Ελλήνων!», ισχυριζόμενος αδιάντροπα και αντιεπιστημονικά ότι επήλθε, δήθεν, φυλετική επιμειξία.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΩΝ
Ο ανθελληνικός ρόλος των εβραίων κατά τα χρόνια του βυζαντινού Μεσαίωνα, διοχετεύθηκε έντεχνα επίσης μέσω των Σταυροφοριών. Οι Σταυροφορίες, υπήρξαν το δολιότερο εφεύρημα του εβραϊσμού, προκειμένου να καταλύσει κάθε έννοια Ελληνικότητας που απέμενε στο Βυζάντιο. Με πρόσχημα δήθεν, την «απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον οθωμανικό κατακτητή», διοργανώθηκαν οκτώ σταυροφορίες με σημείο εκκινήσεως την κεντρική Ευρώπη, οι οποίες στο σύνολο τους έπληξαν ανεπανόρθωτα τον Ελληνισμό, παρεκκλίνοντας καθ’ ολοκληρία από τον υποτιθέμενο αντικειμενικό σκοπό τους.Η αρχή έγινε από τον εβραϊκής καταγωγής Πέτρο Ερημίτη*, ο οποίος το 1096 ισχυρίσθηκε ότι είδε σε όραμα τη μορφή του Ιησού, ο οποίος του ζήτησε δήθεν, να ξεκινήσει μία εκστρατεία εναντίον των απίστων οθομανών. Αυτή ήταν η αφορμή για τη διοργάνωση της Πρώτης Σταυροφορίας, η οποία επέφερε την επί τριακονταετία λεηλασία του Βυζαντίου, αντί του «πολέμου κατά των απίστων». Μόνο το 1099 οι σταυροφόροι κατέλαβαν για τα προσχήματα την Ιερουσαλήμ, δικαιολογώντας την παρουσία τους. Στα πλαίσια της δεύτερης κατά σειράν σταυροφορίας, η οποία ξεκίνησε το 1117, δεινοπάθησαν στην κυριολεξία Ελληνικές πόλεις, όπως το Ικόνιο, η Δαμασκός και η Ασκαλώνα, χωρίς ποτέ οι σταυροφόροι να επιδιώξουν να φθάσουν στην Ιερουσαλήμ.
Μέσω αυτών των κατ’ επίφαση «σταυροφοριών», οι οποίες θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν το επικάλυμμα οικονομικών, στρατιωτικών αλλά και πολιτικών δολοπλοκιών, που συμπίπτουν με την οικονομική διείσδυση των εβραίων και των Δυτικών Ευρωπαίων στην τρωτή και αιμορραγούσα πλέον βυζαντινή αυτοκρατορία, κτυπήθηκε αλύπητα η Ελληνική φιλοσοφία, το Ελληνικό πνεύμα και οι Ελληνικοί πληθυσμοί των περιοχών, τις οποίες λεηλατούσαν οι κατ’ επίφαση σταυροφόροι.
Κατά τη διάρκεια της τέταρτης σταυροφορίας, οι εβραϊκής καταγωγής ηγήτορές της, ο Βαλδουίνος και ο Ερρίκος Δάνδαλος, επετέθησαν ευθέως κατά της Κωνσταντινουπόλεως, την οποία αφού κατέλαβαν, εν συνεχεία επιδόθηκαν ανενόχλητοι στην καταστροφή ολόκληρης της αυτοκρατορίας, έχοντας εγκαταλείψει πλέον τα προσχήματα. Οι δύο αυτοί κατακτητές, αφού διαμέλισαν την Ελλάδα σε δύο τμήματα, συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο, έως ότου σκοτώθηκαν από κατοίκους της Θράκης, κατά τη διάρκεια των μαχών.
Οι Σταυροφορίες συνεπώς οδήγησαν στην κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ., ένα πλήγμα το οποίο προλείανε το έδαφος για την μετέπειτα κατάκτηση από τους οθωμανούς το 1453. Ας εξετάσουμε όμως τις παρασκηνιακές συνθήκες οι οποίες τις προκάλεσαν.
Ο 8ος και 9ος αιώνας αποδείχθηκαν εξαιρετικά προσοδοφόροι για τους εβραίους. Εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την απαγόρευση του δανεισμού χρηματικών ποσών με τόκο, απαγόρευση την οποία η καθολική εκκλησία είχε επιβάλλει στους χριστιανούς, αναγορεύοντας τον δανεισμό σε «αντιχριστιανική πράξη», οι εβραίοι κυριάρχησαν απόλυτα στον συγκεκριμένο τομέα. Αναδείχθηκαν σε κυρίαρχους της νοσηρής τοκογλυφίας, αφ’ ενός θησαυρίζοντας και αφ’ ετέρου υποδουλώνοντας στη δουλεία των τόκων ολόκληρη την Ευρώπη.
Αρχικά η επαίσχυντη δραστηριότητα της εβραϊκής τοκογλυφίας διεξαγόταν στους δρόμους, όπου οι εβραίοι έστηναν τους πάγκους τους, τις επονομαζόμενες μπάνκες (εξ’ ου και το μπανκ = τράπεζα). Η κατοχή όμως του μονοπωλείου από το βυζάντιο σε τομείς με ιδιαίτερη σημασία για το εμπόριο και την οικονομία (πορφύρα, μετάξι κ.ά.) δεν ήταν δυνατόν να αφήσει τους εβραίους κεφαλαιοκράτες αδιάφορους. Μετά τον 9ο αιώνα, οι σκοποί των εβραίων έγιναν ιδιαίτερα ορατοί.
Κυρίαρχοι του πλούτου πλέον οι σιωνιστές, υπέβαλλαν στους Βενετούς και Γενοβέζους την ιδέα, ότι το Βυζάντιο έλεγχε το μονοπώλιο των συναλλαγών και του εμπορίου μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, φαινόμενο το οποίο θα έπρεπε, επ’ ωφελεία τους, να σταματήσει. Οι εβραίοι αρχικά επιδόθηκαν στην αποκοπή του βυζαντίου από την Ιταλία, κλείνοντας όλες τις αγορές για τα βυζαντινά προϊόντα.
Η σταδιακή εξασθένηση του βυζαντίου από τους αδιάκοπους πολέμους και τον ασφυκτικό οικονομικό-εμπορικό αποκλεισμό, προώθησε τα σχέδια των σιωνιστών, στο έπακρο. Σε πρώτο στάδιο οι απελπισμένοι βυζαντινοί, δέχθηκαν την εισρροή των εβραϊκών κεφαλαίων υπό μορφή εξωτερικού δανεισμού, επιτρέποντας παράλληλα την εγκατάσταση γενοβέζων, εβραίων και βενετών μεγαλεμπόρων στην Κωνσταντινούπολη. Επρόκειτο για την αρχή του τέλους. Οι σιωνιστές έθεσαν υπό τον ασφυκτικό έλεγχό τους την ετοιμοθάνατη οικονομία του βυζαντίου και σε αντάλλαγμα των δυσβάστακτων δανείων που είχαν συνάψει, αξίωσαν και έλαβαν προνόμια και στη συνέχεια ολόκληρες εδαφικές εκτάσεις στην Ελλάδα.
Εχοντας περιέλθει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στο έσχατο αυτό σημείο καταπτώσεως, ήταν πλέον εύκολη λεία για τα νύχια του σιωνισμού. Οταν η οικονομική κατάρρευση του βυζαντίου, η οποία συνεπαγόταν μεταξύ των άλλων διοικητική και στρατιωτική εξασθένηση, έγινε ιδιαίτερα εμφανής, οι σιωνιστές επιδόθηκαν στην προσπάθεια κατευθύνσεως των δυτικών ευρωπαίων και ιδίως των βενετών, κατά της αποσυντιθεμένης από την συνεχή εξωτερική και εσωτερική υπονόμευση αυτοκρατορίας. Επικαλούμενοι θρησκευτικά προσχήματα, οι δυτικοί ευρωπαίοι, επέβαλλαν τελικά την θέληση των εβραίων αφεντικών τους, οι τραπεζίτες των οποίων χρηματοδοτούσαν αφειδώς το... θεάρεστο έργο των σταυροφοριών. Επί τετρακόσια και περισσότερα χρόνια, οι εβραίοι αφαίμαξαν το βυζάντιο, προτού το υπονομεύσουν ολοκληρωτικά.
Καταλήγοντας θα θυμίσουμε ότι, η «ξεχασμένη» πύλη στα τείχη, η Κερκοπόρτα, βρισκόταν στην εβραϊκή συνοικία της Κωνσταντινουπόλεως...
Καθ’ όλη την κρίσιμη περίοδο της πολιορκίας της Κωνσταντινουπόλεως, ολόκληρος ο ανεφοδιασμός του Μωάμεθ διεξήχθη από εβραίους εμπόρους, εγκατεστημένους στη Θεσσαλονίκη και την Ανδριανούπολη. Ο κατασκευαστής της «μπομπάρδας», του κανονιού με το οποίο οι Τούρκοι προξένησαν ρήγματα στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, ήταν ο ουγγροεβραίος Ουρβανός.
Το χρονικό του εβραίου Φραντζή, περιέχει σημαντικές λεπτομέρειες για την κατάσταση που επικρατούσε στην Πόλη, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Εβραίοι από κοινού με εξομώτες, γύριζαν απ’ άκρου εις άκρον της Κωνσταντινουπόλεως και επιχειρούσαν να κάμψουν το ηθικό των υπερασπιστών της, ισχυριζόμενοι ότι «ήταν θέλημα Θεού η Πόλις να τουρκέψει».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ
