"Προοδευτικοί" λευκοί που αυτομαστιγώνονται αλυσοδεμένοι για τα εγκλήματα της ράτσας τους!
Μιλάμε, η τρέλα της πολυπολιτισμικής προοδευτικότητας έχει πια χτυπήσει κόκκινο!
Ο λευκός άνθρωπος ουσιαστικά εκλιπαρεί για να τον βοηθήσουν να αυτοκτονήσει...
1. Λευκός, άντρας κι Έλληνας; Την έβαψες!
Λοιπόν κάποια χρόνια πρωτύτερα, έλεγαν πως το άκρον άωτον της καντεμιάς ήταν να γεννηθείς φτωχιά, γυναίκα και μαύρη.
Σήμερα το τρίπτυχο έχει αλλάξει δραματικά.
Έτσι και είσαι λευκός, άνδρας και Έλληνας, την έχεις βαμμένη.
Χιλιάδες προοδευτικά δάχτυλα σε δείχνουν απειλητικά, επειδή δεν είχες την τύχη να γεννηθείς αράπης ή έστω μαυριδερός, επειδή γουστάρεις ακόμα τα θηλυκά και το χειρότερο όλων, επειδή εγεννήθης Έλλην και όχι Πακιστανός.
Να σουνα δηλαδή τραβέστω ή τουλάχιστον ξεφωνημένη, να κάμει κανείς τα στραβά μάτια για τα υπόλοιπα κουσούρια σου. Αλλά και άντρας και Έλλην και λευκός, παραπάει.
Δηλαδή, το μόνο που σου μένει πια, είναι να σε πουν και χρυσαυγίτη και να σε κλείσουν στη μπουζού ως μέλος διαρκούς εγκληματικής οργάνωσης συσταθείσης επί Αδαμ και κατά συρροήν εγκληματούσης μέχρι σήμερα...
Να με συμπαθάτε λευκά μου παρανοϊκά πλασματάκια αλλά η προσπάθεια σας να φορτώσετε με ενοχές τον καθένα λευκό άνθρωπο και δη άνδρα και δη Έλληνα, για όλα τα εγκλήματα της λευκής φυλής, από τη βρώση του μήλου ίσαμε τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, δεν είναι τίποτε παραπάνω από την πλέον ακραία εφαρμογή της αρχής της "συλλογικής ευθύνης".
Με τη διαφορά, του ότι η αρχή της συλλογικής ευθύνης ήταν επινόηση του Χίτλερ, που και μόνο το όνομα του σας προκαλεί εφιάλτες...
2. Οι ένοχοι και οι αθώοι...
Δημοσίευσα προσφάτως ένα άρθρο του H. Millard με τίτλο: "Το σύνδρομο του Όσλο για τη λευκή φυλή" που αναφέρεται ακριβώς σ' αυτό που στη διεθνή βιβλιογραφία χαρακτηρίζεται ως "White Guilty", δηλαδή: "Λευκή Ενοχή".
Στην αναδημοσίευση του άρθρου στη σελίδα μου στο φ/β, έλαβα το εξής απίστευτο σχόλιο από φίλο μου, άνθρωπο ιδιαίτερα καλλιεργημένο...
Αναδημοσιεύω εδώ το εν λόγω σχόλιο...
"...Γύρευε τωρα να μας πεις πως οι λευκοί της Κλουξ-κλαν και τα σκυλιά τους ή οι καουμποιδες ήταν παρθένες και για τις ενοχές των λευκών δισέγγονων τους, φταίνε οι μαύροι κι οι Ινδιάνοι! Εεε, έλεος! Ο γερμανικός λαός και οι ενοχές που κουβαλάει από τα εγκλήματα των Ναζί παππούδων του, ειναι εδώ και σ´ ακούει! Κάποιους τους κυνηγάνε τα φαντάσματα κι οι Ερινύες, οχι άδικα για τις αδικίες τους!"
Αναδημοσιεύω όμως και την πληρωμένη απάντηση καλής φίλης και επίσης ιδιαίτερα καλλιεργημένης γυναίκας, που με ελάχιστα λόγια, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παρερμηνείας του φαινομένου...
Λέγει λοιπόν [απαντώντας στο ανωτέρω σχόλιο] η εκλεκτή φίλη Άννα...
"...Δηλαδή τα εγκλήματα των Χούτου και Τούτσι (2.000.000 άνθρωποι) δεν διεπράχθησαν από μαύρους ρατσιστές?...Στα εγκλήματα των πολέμων Κίνας - Ιαπωνίας δεν ήταν υπεύθυνη η κίτρινη φυλή?...Στην περίπτωση της βίας των Αζτέκων εναντι άλλων ινδιάνικων φυλών δεν ήταν υπεύθυνοι οι ερυθρόδερμοι?...Στους πολέμους των Αράβων εναντίον όλων, ποιοι πρέπει να νιώθουν τύψεις?...Στους πολέμους των τουρκομογγόλων?...
Υπήρξε στην ανθρωπότητα περίοδος ειρήνης και καλή ή κακή φυλή?...
Ή μήπως τελικά έχουμε το ρατσισμό μέσα μας, είτε εκφράζεται ως μίσος προς τις άλλες ράτσες είτε ως μίσος προς τη ράτσα τη δική μας?..
Εκείνο που έχω να πω είναι ότι πράγματι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας και ως φυλές και ως πολιτισμοί.
Ως εκ τούτου διαφωνώ κάθετα με αυτή την ανεξέλεγκτη.ανάμειξη διαφορετικών πολιτισμών και φυλών που επιχειρείται από τα "μεγάλα κεφάλια" ,για να καταντήσουν οι άνθρωποι αλλοτριωμένα όντα χωρίς αυτοεκτίμηση, συλλογική ταυτότητα, κοινούς κώδικες και συνοχή..."
Δεν χωράει αμφιβολία ότι το μίσος του λευκού για τον λευκό, το μίσος του αρσενικού προς τον αρσενικό ή το μίσος του Έλληνα προς τον Έλληνα [και η συνακόλουθη εξιδανίκευση του αλλότριου] υπερβαίνει κάθε λογική ερμηνεία κοινωνιολογικής φύσεως και ανάγεται στη σφαίρα της μαζικής ψυχοπαθολογίας...
Είναι προφανές άλλωστε ότι πρόκειται για ένα σύνδρομο το οποίο αναπτύχθηκε αποκλειστικά στις κοινωνίες του λευκού ανθρώπου, εφόσον ούτε οι αραπάδες, ούτε οι ερυθρόδερμοι, ούτε οι μογγόλοι, ούτε η κιτρινοι αλλά ούτε και οι εξωγήινοι που πιιθανόν έβαναν τα θεμέλια του μάταιου πολιτισμού μας, δεν φαίνονται να πάσχουν από τούτο.
Όλες αυτές οι ανθρώπινες ράτσες αισθάνονται εντελώς αθώες για εγκλήματα που διεπράχθησαν σε μαζική κλίμακα από τους προγόνους τους, εξόν φυσικά και αν τα συνεχίζουν κανονικότατα [όπως οι ισλαμιστές]
Και πολύ σωστά πράττουν
Διότι άλλο πράγμα είναι η φυλετική κληρονομιά και άλλο πράγμα είναι η ατομική ευθύνη, που αφορά τις πράξεις του οποιουδήποτε ανθρώπου, ο οποίος φέρνει μέσα του αυτή τη φυλετική, εθνική ή πολιτισμική κληρονομία...
3. Φυλετική κληρονομιά και ατομική ευθύνη
Είμαι από τους πρώτους που θα συμφωνούσαν στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι φέρουν μια φυλετική κληρονομιά η οποία διαφοροποιείται από την κοινωνική, οικονομική ή πολιτισμική τους κληρονομία.
Ότι και να λέγουν οι μεταμοντέρνοι απολογητές της Νέας Τάξεως για την ανυπαρξία εγγενών συλλογικών ιδιοτήτων, που μεταδίδονται μέσω του αίματος, τους είναι αδύνατον να εξηγήσουν γιατί μετά από τόσους αιώνες πολιτισμού, η μαύρη φυλή δεν μας έχει δώκει έναν Πλάτωνα ή γιατί οι τουρκομογγόλοι δεν είναι εις θέσιν να παράγουν έναν Κίρκεγκααρντ.
Όπως θα' λεγε και ο Λένιν, η ίδια η ζωή αποδείχνει ότι οι ανθρώπινες ράτσες διαφέρουν στον ίδιο τον πυρήνα τους κι αυτός δεν έχει τίποτα να κάμει με συγκεκριμένες κλιματολογικές ή κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, που επηρεάζουν μοναχά επίκτητες συμπεριφορές.
Παραδείγματος χάριν, οι κογκολέζοι δεν μπορούν να γεννήσουν έναν Σαίξπηρ. Οι Βρετανοί μπορούν [αλλά μπορούν να δημιουργήσουν και έναν Έλγιν]
Οι Αλβανοί δεν θα κατορθώσουν ποτέ να βγάνουν έναν Βάγκνερ. Οι Γερμανοί μπορούν [αλλά μπορούν να βγάνουν και έναν Χίμλερ]
Οι Μογγόλοι δεν μπορούν να φτιάξουν έναν Αισχύλο. Οι Έλληνες μπορούν [αλλά μπορούν να φτιάξουν και έναν Παπανδρέου]
Χωρίς καμία διάθεση λοιπόν να ιεραρχήσουμε τις ανθρώπινες φυλές σε ανώτερες και κατώτερες, μπορούμε να συμπεράνουμε από την ιστορία τους, ότι απλά είναι διαφορετικές στον ίδιο τον πυρήνα τους.
Συνεπώς, ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μέσα του μια φυλετική κληρονομιά που τον διαφοροποιεί σε συλλογικό επίπεδο από άλλες φυλές και που μέσα από αυτήν θα αναπτύξει την ατομική του προσωπικότητα, είτε του αρέσει, είτε όχι.
Είναι κάτι σαν τα φέροντα κύματα της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, που διαθέτουν μεν μια συγκεκριμένη συχνότητα αλλά που μπορούν να διαμορφωθούν σε μία γκάμα ακουστικών συχνοτήτων από έναν ραδιοφωνικό πομπό, μεταπλάθοντας έτσι την κοσμική σιωπή σε μουσική ή σε λόγο.
Οι άνθρωποι γεννιούνται [χωρίς να το επιλέξουν οι ίδιοι] φέροντας ήδη μέσα τους μια φυλετική ή βιολογική διαμόρφωση [παραδείγματος χάριν το φύλο ή τα ενδογενή χαρακτηριστικά της ράτσας τους]
Αυτή η προ-υπάρχουσα διαμόρφωση δεν αποτελεί φυσικά ευθύνη των ατόμων, εφόσον δεν την επέλεξαν. Αποτελεί όμως ευθύνη των ατόμων το πως θα διαμορφώσουν την προσωπικότητα τους και τη ζωή τους, όντας ενεργοί φορείς των εγγενών χαρακτηριστικών τους.
Συλλογική ευθύνη λοιπόν δεν νοείται, αν και παραμένει το άχθος του αίματος υπό την μορφήν μιας προ-υπάρχουσας διαμόρφωσης την οποία το άτομο πρέπει να αποδεχθεί [όπως το κυκλάμινο αποδέχεται τη σκληρότητα του βράχου] και μέσα από αυτό το άχθος να αναπτυχθεί.
Για να γίνω πιο σαφής θα σας πω ετούτο...
Φανταστείτε έναν απόγονο των Αλκμεωνιδών της εποχής του Περικλή. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να φέρει το άγος των αλκμεωνιδών ως κληρονομιά του αίματος του κι αυτό ακριβώς το άχθος να τον παρακινήσει ώστε με την ελεύθερη βούληση του και τις πράξεις του να το ξεπεράσει [όπως στο τέλος αναγνωρίστηκε από την Αθηναϊκή κοινωνία στους Αλκμεωνίδες βάσει των αγαθών τους πράξεων]
Η κληρονομιά του αίματος συνεπώς είναι υπαρκτή και δεν μπορεί να την αρνηθεί κανένας για τον εαυτό του, ωστόσο αυτή ακριβώς η κληρονομιά δεν πρέπει να προκαλεί ενοχές [διότι τότε πέφτουμε στην ανατολίτικη μοιρολατρεία αλλά αντίθετα να αποτελεί έναν οίστρο, μια αλογόμυιγα που τσιγκλάει το άτομο, για να την προσπελάσει.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται το όριο μεταξύ ατομικής ευθύνης και συλλογικής κληρονομιάς, που ενδέχεται να γεννήσει ένα ατομικό έπος ή μια ατομική ενοχική κατάρρευση.
Πραγματικά ο λευκός άνθρωπος φέρει μέσα του και τον δουλέμπορο και τον Ποιητή [όπως ο Ρεμπώ]
Αυτό δεν σημαίνει διόλου ότι εγώ που είμαι λευκός, θα πρέπει ντε και καλά να νιώθω τις ενοχές του πρώην δουλέμπορου και να εξιδανικεύω τον αράπη. Η δικιά μου ευθύνη είναι, όντας απόγονος δουλεμπόρων, να βρω μέσα μου και να φέρω στο φως τον Ποιητή.
Όντας απόγονος του Εφιάλτη να βρω και να βγάλω στον καιρό μου τον Λεωνίδα.
Η λυσσαλέα προσπάθεια της Νέας Τάξεως για να μεταδώσει συλλογικές ενοχές στον λευκό άνθρωπο, εξιδανικεύοντας παράλληλα τον αλλοδαπό [που φυσικά τον χρειάζεται για φτηνό εργάτη] δεν είναι παρά η συστηματική εφαρμογη ενός σχεδίου, που αποσκοπεί στο να παράγονται πλέον μόνον εφιάλτες και όχι λεωνίδες.
Γι αυτό βλέπετε σήμερα τον κόσμο μας να γιομίζει από τασίες και τσιπρανδρέους...
http://panusis.blogspot.gr/
