Η ιδιωτική ζωή του ανθρώπου είναι ιερή και απαραβίαστη. Μεταξύ συναινούντων ενηλίκων όλα επιτρέπονται. Το σώμα μας είναι η μοναδική πραγματική ιδιοκτησία μας και στην επικράτειά της τίποτε δεν είναι αφύσικο. Γουστάρεις; Γουστάρει; Με τις ευλογίες μας. Όμως, για τα δημόσια πρόσωπα, τα όρια μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου βίου δεν είναι πάντα σαφή. Να δώσουμε ένα παράδειγμα. Μια βουλευτής κάνει έκτρωση. Είναι, σαφέστατα, ιδιωτική επιλογή. Αν όμως η ίδια πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις κατά των αμβλώσεων..... το θέμα παύει να είναι ιδιωτικό. Γίνεται δημόσιο γιατί αποδεικνύει ασυνέπεια λόγων και έργων. Και η ασυνέπεια σε ένα δημόσιο πρόσωπο ενδιαφέρει διότι συνήθως διαχέεται στο σύνολο της συμπεριφοράς του.
Άλλο παράδειγμα: ένας πρωθυπουργός είναι «γκομενάκιας». Είναι ιδιωτικό θέμα; Πιθανόν, αν δεν εγκαταλείπει τα καθήκοντά του δηλώνοντας ασθένεια για να πάει κρουαζιέρα με ένα νέο αμόρε. Όμως γίνεται δημόσιο, από τη στιγμή που κάποια ευνοούμενη θα ζητήσει «μια μικρή εξυπηρέτηση» κι «ο καλός της» ενδώσει. Αν, μάλιστα, εκμεταλλευόμενη την ηλικία ή και την ασθένεια του πρωθυπουργού, γίνει ένα παράκεντρο εξουσίας, με κολλητές, «πνευματικούς» και ξεματιάστρες, το θέμα μπορεί να απασχολήσει μέχρι και τη διεθνή πολιτική. Σας θυμίζει κάτι;
Το πρόβλημα λοιπόν με το καρότο του Γκάμπριελ δεν είναι οι σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες. Είναι ο τρόπος που ο ίδιος αντιλαμβάνεται την έννοια της προστασίας των δικών του προσωπικών δεδομένων.
Ένας πολιτικός, επώνυμος, αναγνωρίσιμος, που μπαίνει σε site ερωτικών γνωριμιών και επιδίδεται on camera και φάτσα κάρτα, σε επίδειξη αυτοϊκανοποίησης, με άγνωστους θεατές, δείχνει ότι δεν έχει ιδέα για τον κόσμο στον οποίο ζει. Δεν υποψιάζεται ότι οι θεατές των δραστηριοτήτων του μπορεί να υποδύονται έναν ρόλο για να διασκεδάσουν μαζί του, για να τον παγιδεύσουν ή για να τον εκθέσουν.
Δεν ξέρει να εντοπίζει τους κινδύνους και να προστατεύεται, κάτι που το μαθαίνουν και παιδιά 5 ετών πλέον. Οι παραγωγοί και οι διακινητές του βίντεο δεν υπέκλεψαν μια ιδιωτική του στιγμή. Ο ίδιος αποφάσισε να αφαιρέσει από την ιδιωτική του ζωή την ιδιωτικότητα.
Ασυγχώρητη αφέλεια ή σεξουαλικό βίτσιο π.χ. επιδειξιομανία; Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Ως πολίτες, δεν μας ενδιαφέρει ο λόγος για τον οποίον κάποιος πολιτικός είναι ακατάλληλος για τον ρόλο του.
Μας ενδιαφέρει η ακαταλληλότητα, αυτή καθ’ εαυτή. Δεν θα θέλαμε, δηλαδή, ο Γκάμπριελ να χειριστεί κάποια στιγμή ένα πολιτικό θέμα με διαβάθμιση ασφάλειας, κάτι άκρως εμπιστευτικό για τα ελληνοτουρκικά, ας πούμε. Θα το είχαν μάθει οι Τούρκοι πράκτορες πριν προφτάσει να ακουμπήσει καν το καρότο.
Η αλήθεια είναι ότι αν δεν υπήρχε όπως καταγγέλλει ο ίδιος θα είχε αδιαφορήσει και δεν θα έδινε πολιτκή σημασία σε αυτό αλλά δεν είναι ακόμα οργανωμένο λαμόγιο και δεν έχει μάθει να καλύπτει ωραία τις μπαγαποντιές του .
Πηγη arouraios.gr
