ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!!!

ΘΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΥΡΤΩΣ ΡΑΤΣΙΣΤΡΙΑ ;;

Η κα Κοτρώτσου σχολίασε την είδηση που κάνει το γύρο του κόσμου για την απόπειρα βιασμού 7χρονου κοριτσιού στην Ειδομένη από Αφγανό λέγοντας: «Με την λέξη πρόσφυγας εννοούμε κάποιον που έχει έρθει από μια εμπόλεμη κατάσταση. Σίγουρα είναι λυπηρό για τους ανθρώπους και ο ξεριζωμός και όσα έχουν υποστεί. Όμως θέλω να πω πως ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση τους διαχωρίζει τους μεν τους λέει οικονομικούς μετανάστες και τους άλλους πρόσφυγες. Τους οικονομικούς μετανάστες από ό,τι έχω ακούσει δεν τους δέχεται η ΕΕ εμείς όμως πριν από χρόνια τους δεχθήκαμε και όχι μόνο τους δεχθήκαμε ούτε καν κάναμε ελέγχους ούτε καν κάναμε αυτά που έλεγαν οι συνθήκες που είχε υπογράψει η Ελλάδα με αποτέλεσμα το δικό μου παιδί να είναι σε αυτή την κατάσταση. Βλέπω λοιπόν αυτό τον διαχωρισμό των οικονομικών μεταναστών που είναι Πακιστανοί, Αφγανοί ή Μαροκινοί. Αυτοί δεν είναι Σύριοι, δεν είναι πρόσφυγες.

Τώρα πως βρέθηκε αυτός εκεί δεν ξέρω. Αυτούς τους ανθρώπους εγώ τους φοβάμαι και το λέω ανοικτά γιατί έχω υποστεί τη βαρβαρότητα κάποιου συγκεκριμένου. Και κάποιοι θα πουν είναι όλοι το ίδιο; Όχι δεν μπορώ να πω ότι είναι όλοι το ίδιο, απλά εγώ τους φοβάμαι και νομίζω πως δικαιούμαι να τους φοβάμαι με αυτό που συνέβη στο παιδί μου».

Και πώς να μην φοβάται τους οικονομικούς μετανάστες η κα Κοτρώτσου που εδώ και τέσσερα χρόνια ζει τον εφιάλτη του Πακιστανού Αχμέτ Βάκα, που έστειλε με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο την πανέμορφη Μυρτώ σε αναπηρικό καροτσάκι, σε κέντρο αποκατάστασης μακριά από φίλους και συγγενείς. Εκεί στη Λάρισα, στο δωμάτιο 101 του Κέντρου Αποκατάστασης και Αποθεραπείας ANIMUS , ζει τα τελευταία χρόνια η Μυρτώ ακολουθώντας καθημερινά ειδικές ασκήσεις και θεραπείες, για την αποκατάστασή της. Πάντα στο πλευρό της η μητέρα της Μαίρη Κοτρώτσου η οποία είπε στο protothema.gr «Ελπίζουμε σε ένα θαύμα, η αποκατάσταση της είναι ένα μακροχρόνιο, το οποίο δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσει και σε ποιο σημείο θα φτάσει, παρ’όλες τις προσπάθειες που γίνονται.

Αυτό που έχει σημασία είναι η καθημερινότητά της Μυρτούς, η οποία πονάει και προσπαθεί μέσα από έναν πεντάωρο αγώνα που διαρκεί η θεραπεία της τμηματικά να αποκαταστήσει κάποια πράγματα. Δεν μιλάει, δεν περπατάει, αλλά στέκεται όρθια με τους «κηδεμόνες» τους ειδικούς νάρθηκες που πιάνουν όλο το πόδι και το κρατούν στητό, μη αφήνοντας τα γόνατα να λυγίσουν». Εκείνο πάντως που απασχολεί την κυρία Κοτρώτσου είναι το μέλλον του παιδιού της, όπως λέει. «Όσο η Μυρτώ είναι εδώ στο κέντρο αποκατάστασης μπορεί να βοηθιέται. Τι θα γίνει όμως όταν χρειαστεί να φύγουμε; Το κράτος μας βοήθησε να πάμε στο εξωτερικό και το αναγνωρίζω και οφείλω ένα ευχαριστώ. Τι θα γίνει όμως όταν θα πρέπει να πάω σπίτι μου στην Αθήνα; Άτομα σαν τη Μυρτώ ακόμη και αν δεν καλυτερέψουν θα πρέπει να έχουν μια σταθερή κατάσταση την οποία χωρίς βοήθεια του κράτους δυστυχώς δεν θα μπορώ να της τη δώσω».

 protothema.gr

 http://www.stoxos.gr