Οι πιο προσεκτικοί παρατηρητές θα διαπίστωσαν ότι στις πρόσφατες συνόδους κορυφής, οι ηγέτες των χωρών της ευρωζώνης, δεν συμμετείχαν ως ισότιμα μέλη μιας συνομοσπονδίας ευρωπολιτειών, όπως ας πούμε θα συμμετείχαν οι κυβερνήτες των ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής, αλλά ξεκάθαρα ως ηγέτες αυτόνομων εθνών/κρατών.
Οι κυρίες και οι κύριοι που ηγεμονεύουν σε ευρωκράτη όπως η Φινλανδία ή η Λιθουανία ή η Σλοβακία κ.λπ. βρισκόντουσαν στις Βρυξέλλες για να προασπίσουν προπαντός τα συμφέροντα των εθνών/κρατών τους, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα το ομιχλώδες συμφέρον της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αν λογάριαζαν κάπου τα συμφέροντα της Ε.Ε. το έκαμαν στον βαθμό που αυτά συνέπιπταν με τα συμφέροντα της χώρας ενός εκάστου.
Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, πλην φυσικά του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος σέρνονταν να υπογράψει ουσιαστικά μια συνθήκη παράδοσης άνευ όρων της Ελλάδας, ήσαν πρώτα Φινλανδοί ή Γάλλοι ή Αυστριακοί και σε δεύτερο λόγο Ευρωπαίοι.
Ακριβώς όπως έλεγαν παλιά οι Βενετσιάνοι: "Noi siami venetsiani e poi chsristiani" [Είμαστε πρώτα Βενετοί και ύστερα Χριστιανοί]
Όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της διάλυσης του υπερεθνικού μορφώματος του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα έθνη/κράτη όχι μόνον δεν είχαν εκλείψει, όπως προέβλεπαν οι μαρξιστές και μεταμαρξιστές ψευδοπροφήτες, αλλά αντίθετα αναδύθηκαν πάλι στο προσκήνιο της ιστορίας, αμέσως μετά την πτώση της αυτοκρατορίας των σοβιέτ, κι αυτή τη φορά πληρώνοντας με άφθονο αίμα την φαντασίωση της "εξαφάνισης" τους.
Κάτι αντίστοιχο δηλαδή που συμβαίνει και σήμερα στην λεγόμενη "Ενωμένη Ευρώπη" ή οποια δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εν δυναμει αυτοκρατορία, που προσπαθεί να καταπιεί τα έθνη/μέλη που την αποτελούν.
Ο Κλαούζεβιτς έλεγε ότι η ειρήνη είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Το μοντέλο της απο-εθνικοποιημενης; Ευρώπης, που διοικείται από αφανή ευρωσιωνιστικά διευθυντήρια, είναι ένας φαντασιακός γίγαντας που στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί μια στυγνή αυτοκρατορία, εντός της οποίας τα έθνη/κράτη κρατούνται δέσμια όχι χάρη στα τανκς του Μπρέζνιεφ, όπως συνέβαινε στον καιρό της σοβιετικής Ένωσης, αλλά χάρη στη φαντασίωση του υπερκαταναλωτικού παραδείσου, που πλασάρεται στις χειραγωγούμενες ευρωπαϊκές μάζες, σαν αποκλειστική "επιτυχία" του εβρώ.
Η φαντασιακή ισχύς του ενιαίου νομίσματος αντικατέστησε την ωμή βία των κανονιών.
Το αποτέλεσμα για τους ευρωπαϊκούς λαούς όμως είναι το ίδιο.
Θα έρθει η ώρα που θα γκρεμιστεί το οικοδόμημα της ευρωζώνης, συμπαρασύροντας μαζί του όλες τις φαντασιακές φοβίες που εξαιτίας τους κρατήθηκαν ως εθελοντές αιχμάλωτοι τα ευρωπαϊκά έθνη/κράτη. Κι όπως ακριβώς συνέβη μετά την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, αυτά τα έθνη/κράτη θα αναδυθούν για άλλη μια φορά στο προσκήνιο της ιστορίας, διεκδικώντας τις χαμένες τους δεκαετίες.
Φαίνεται ήδη στις φάτσες των ηγετών τους, όταν συμμετέχουν βαριεστημένοι κι απρόθυμοι στις συνόδους κορυφής αλλά φαίνεται ακόμα πιο καθαρά στους λαούς τους, που γιγαντώνουν σιγά-σιγά τα εθνικιστικά κόμματα.
Ο προσεκτικός και ίστωρ παρατηρητής θα παρατηρούσε επίσης, ότι στην τελευταία σύνοδο κορυφής, βγήκαν τα μαχαίρια ανάμεσα σε έθνη/κράτη, που το καθένα τους έχει και διαφορετικά συμφέροντα.
Η υπόγεια αλλά ιδιαιτέρως φανερή σύγκρουση Ολάντ-Μέρκελ,με αφορμή το Ελληνικό ζήτημα, αναδεικνύει αυτό που οι ευρωσιωνιστές κοσμοκράτορες προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλάκι: η παλιά σύγκρουση των εθνικών συμφερόντων, που στα πενηντα περίπου χρόνια ύπαρξης της ευρωπαϊκής ένωσης, δεν κατέστη δυνατόν να εξαφανιστεί.
Και δεν είναι μόνον αυτό.
Στην προσπάθεια να εξασφαλίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα, οι ευρωπαίοι ηγέτες επιχειρούν να συνάψουν συμμαχίες, με άλλα έθνη/κράτη, στα πλαίσια μιας ενδοευρωπαϊκής ρεαλπολιτίκ, ακόμα κι αν γνωρίζουν καλά, ότι προκειται για ευκαιριακές συμμαχίες, καταδικασμένες να διαλυθούν όταν εκλείψουν οι αιτίες που τις γέννησαν.
Η συμμαχία παραδείγματος χάριν των λατινογενών χωρών του Νότου, όπως η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία, εναντίον των γερμανοσκανδιναβικών χωρών του Βορρά [Γερμανία, Φινλανδία, Ολλανδία κ.λπ.] επαναφέρει στο προσκήνιο όλες εκείνες τις παλαιές διαφορές των ευρωπαϊκών εθνών, που χαρακτήριζαν την Ευρωπαϊκή ιστορία, από την εποχή του Καρλομάγνου.
Διαφορές που δεν στηρίζονται μοναχά σε επιμέρους πολιτικά ή οικονομικά ζητήματα αλλά σε βαθύτερες διαφοροποιήσεις που έχουν φυλετικές ρίζες.
Δείτε μοναχά την προσεκτική στάση που τηρούν οι Αγγλοσάξονες έναντι των ηπειρωτικών δυνάμεων της Ευρώπης, για να καταλάβετε ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στην πολιτική των Βρετανών, από τον καιρό της βασίλισσας Ελισάβετ.
Όπως συνέβαινε και στα χρόνια του Αλβέρτου του Μεγάλου, οι Βρετανοί συνεχίζουν να παίζουν το χαρτί της ισορροπίας δυνάμεων στην ηπειρωτική Ευρώπη, ώστε να μην ισχυροποιηθούν υπέρμετρα ούτε οι απόγονοι των λατίνων, ούτε οι απόγονοι των βορείων λαών, ώστε να φτάσουν κάποτε να αποβιβαστούν στην γηραιά Αλβιόνα, όπως κάποτε οι Δανοί ή οι Ναζίδες...
Γι αυτό και άλλοτε τάσσονται με το μέρος των Γάλλων, ενώ άλλοτε τους πολεμούν, ακολουθώντας το βρετανικό δόγμα που επιτάσσει να συντριβεί ο Ναπολέων αλλά να συντριβεί και ο Χίτλερ.
Παρατηρήστε τις συμμαχίες του χερ Σόϊμπλε με τους Ολλανδούς και τους Φινλανδούς, έναντι των Γάλλων και των Ιταλών.
Είναι σαν να επαναλαμβανονται στον 21ο αιώνα οι συγκρουσεις και οι λυκοφιλίες του εκατονταετούς πολέμου, τότε που ακόμα διαμορφώνονταν τα ευρωπαϊκά κράτη, μετά την κατάρρευση του μεσαιωνικού φεουδαρχισμού και την ανάδυση των βασιλέων, ως εγγυητών και πολεμάρχων των φυλετικά συγγενών εθνών [προτού ακόμα αναδυθουν τα έθνη/κράτη]
Το μόρφωμα που ονομάζεται Ενωμενη Ευρώπη ειναι μια κίβδηλη κατασκευή, όμοια με τις αλλες αυτοκρατοριες που εμφανιστηκαν κατα διαστηματα στην Ευρωπαϊκη ιστορια και ειναι πεπρωμενο της να διαλυθει, οπως διαλυθηκαν η αυτοκρατορια των Αψβουργων ή η αυτοκρατορια του Ναπολέοντα Βοναπαρτη.
Το βαθυτερο πρόβλημα της ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είναι ο καταμερισμός των πόρων ούτε οι ισοτιμίες εβρώ-δολαρίου, ούτε τα κολπα των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών κογκλάβιων.
Ο πυρηνας του Ευρωπαϊκού προβλήματος είναι η ιδεοληπτική εμμονή της εξαφάνισης των εθνων, έτσι ωστε να προκυψει μια απο-εθνικοπιοιημενη ευρωπη, που θα εξουσιαζεται απο ισχυρα ευρωσιωνιστικα κογκλαβια.
Θα διαλυθεί και αυτή κάτω από την πίεση των εθνών, με τη διαφορά ότι τότε δεν θα τρέχουν εβρώ στους δρόμους, παρά το αίμα των Ευρωπαίων...
Αν οι ευρωπαϊκές μάζες γνώριζαν την ίδια τους την ιστορία, ίσως να κατανοούσαν πολύ πιο γρήγορα ότι οι αιτίες που οδήγησαν σε διαδοχικούς πανευρωπαϊκούς πολέμους, δεν εξαφανίστηκαν με το εφεύρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά αντίθετα δρουν σήμερα υπόγεια, διαλύοντας τα όνειρα των λαών για μια Ευρώπη της ευημερίας και της δικαιοσύνης.
Μπορεί φυσικά να μην μας βρίσκονται τα συντάγματα των γρεναδιέρων ή οι λόχοι των τυφεκιοφόρων ή οι ίλες των ουσάρων αλλά ευημερούν οι μεραρχίες των διευθυντηρίων, που καθορίζουν παραδείγματος χάριν ότι η Ελλάδα θα κρατάει στο έδαφος της μερικά εκατομμύρια αφροασιατών, για να διαθέτουν τα αφεντικά άφθονη ανθρώπινη σάρκα ως ρεζέρβα, για τα εργοστασια τους και τα μπουρδέλα τους.
Μπορεί να μην υπάρχουν σήμερα οι κανονιοφόροι του ναυάρχου Πάρκερ, ωστόσο υπάρχουν οι κανονιοφόροι των τραπεζών και της ζήμενς, που δάνειζαν και μιζάριζαν αφειδώς ένα απολύτως διεφθαρμένο καθεστώς, ώστε να χρεωκοπήσει η Ελλάδα και να έρθουν τώρα οι ίδιοι οι δανειστές/εκμαυλιστές να ζητάνε και τα ρέστα...
Για ποια Ευρωπαϊκή ένωση μιλάμε λοιπόν, όταν βυσοδομούν οι εθνικές αντιθέσεις υπερπολλαπλασιασμένες από τα υπόγεια συμφέροντα των σιωνιστών, που επιβάλλουν την παντοκρατορία των νεοταξίτικων ιδεολογημάτων, τα οποία αποσκοπούν στην εξαφάνιση όλων των συλλογικών ταυτοτήτων των Ευρωπαίων - ακόμα και αυτής του φύλου.
Αυτό δεν είναι μια ένωση λαών, που στοχεύει στην ειρηνική τους συνύπαρξη αλλά μια ένωση αρπαχτικών, που στοχεύει απλώς στο να διαιωνίσει την αυτοκρατορία μιας κάστας εκφυλισμένων αξιωματούχων του πλούτου και της ανωμαλίας.
Αν ο χερ Σόιμπλε δεν ήταν τόσο κοντόφθαλμα Γερμανός, ίσως να είχε μιμηθεί την πολιτική του Μεγάλου Βίσμαρκ, που ουσιαστικά δημιούργησε τη σημερνή Γερμανία, προς όφελος τόσο της Ευρώπης, όσο και της Γερμανίας.
Η ρεαλπολιτικ του Βίσμαρκ στόχευε στη δημιουργία ενός φυλετικά συνεκτικού και πολιτισμικά συμπαγούς γερμανικού έθνους/κράτους, μέσα από ένα δίκτυο προσεκτικά σχεδιασμένων συμμαχιών και συγκρούσεων, έτσι ώστε να αφήσει χώρο και στα άλλα ευρωπαϊκα έθνη να αναπτυχθούν, κάτι που το θεωρούσε ως αναγκαία προϋπόθεση για την ευημερία της ίδιας της Γερμανίας.
Αυτό ακριβώς λείπει σήμερα από την Ευρώπη.
Η βασική Ευρωπαϊκή ιδέα μέσα από την οποία ενδεχομένως να πραγματοποιηθεί κάποτε το όνειρο της Ευρώπης των Εθνων, δεν είναι η δημιουργία μιας αυτοκρατορίας [Γαλλικής, Βρετανικής ή Γερμανικής] αλλά η ανάδυση ενός ρεαλιστικού νέο-εθνικισμού, που θα δώσει τη δυνατότητα στα Ευρωπαϊκά έθνη να εξελιχθούν απάνω στα ιδιαίτερα φυλετικά και πολιτισμικά τους πρότυπα, χωρίς να επιβάλλει συγκεκριμένα μοντέλα συμπεριφορών και προπαντός χωρίς να επιδιώκει τη χρησιμοποίηση των άλλων εθνών ως νεροκουβαλητές κάποιας κυρίαρχης κάστας.
Οι Ευρωπαίοι οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι οι φυλετικές και πολιτισμικές διαφορές μας, δεν είναι η αιτία που κάθε τόσο σφαγιαζόμαστε μεταξύ μας και συνεπώς πρέπει να τις εξαλείψουμε καθιστώντας την Ευρώπη μια αυτοκρατορία απρόσωπων και απο-εθνικοποιημενων μαζών.
Αυτό άλλωστε ισοδυναμεί με μια νέα επέλαση των βαρβάρων, τρισχειρότερη από κείνη που έπνιξε τη Ρωμη.
Αντίθετα, το νέο συλλογικό όραμα θα πρέπει να είναι μια Ευρώπη των Εθνών, που θα ισορροπεί μέσω ρεαλιστικών πολιτικών προταγμάτων, τις όποιες αντιθέσεις μεταξύ των εθνών/κρατών, απορροφώντας κραδασμούς και συγκρούσεις.
Όχι ενιαία νομίσματα και υπερεθνικές τράπεζες και παγκοσμιοποιημένοι μηχανισμοί ευρωσιωνιστών διευθυντηρίων αλλά ενιαίος σεβασμός στις ιδέες και στην Ειμαρμένη του λευκού Ευρωπαίου Ανθρώπου, που ιστορικώ δικαιώματι του ανήκει καθ' ολοκληρίαν η ευρωπαϊκή ήπειρος.
Εθνικισμός ή βαρβαρότητα.
Αυτό θα είναι το επαναστατικό πρόταγμα του μέλλοντος μας κι απάνω εκει θα χτίσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί έναν κόσμο ευημερίας και δικαιοσύνης, αντί να πολεμάνε να οικοδομήσουν έναν πύργο της Βαβελ, που αργά ή γρήγορα θα γκρεμοτσακιστεί εξαιτίας της αλαζονείας τους...
http://panusis.blogspot.gr/
