Την πληρώσαμε με Ελληνικό αίμα στον εμφύλιο, όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έβαναν μπροστά να επουλώνουν τα τραύματα τους, ενώ εμείς βλέπαμε τα χωριά μας και τις πόλεις μας να καίγονται από τις ορδές των κόκκινων καπεταναίων.
Την πληρώσαμε με τη φάρσα του λεγόμενου "Πολυτεχνείου", όπου έπεσε η κυβέρνηση του Γ. Παπαδόπουλου και άνοιξε ο δρόμος για την προδοσία της Κύπρου.
Την πληρώσαμε με την άνοδο στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, από όπου ξεκίνησε η μεθοδευμένη μετατροπή ενός άλλοτε λιτοδίαιτου και εργατικού έθνους, σε μάζες κρατικοδίαιτων παράσιτων και διαπλεκόμενων μιζαδόρων, με απανωτές ενέσεις δανεικών, που τελικό στόχο είχαν την κατοπινή λεηλασία της υπερχρεωμένης Ελλάδος.
Και την πληρώνουμε πάλι σήμερα, με την αντικατάσταση των Ελλήνων από σλαβοαφροασιατικές μάζες και την οριστική υποβάθμιση της πατρίδας μας σε τριτοκοσμική χώρα.
Οι Έλληνες θα έχουν κάμει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την ευημερία και την προκοπή του έθνους, αν και όταν κατανοήσουν επιτέλους, ότι η "πρώτη φορά¨αριστερά πρέπει να είναι και η τελευταία.
Αν φυσικά απομείνουν Έλληνες μετά από τον αρμαγεδώνα της πρώτης φοράς αριστερά...
Από την ταινία "Ελένη" του Ν. Γκατζογιάννη
Η οριστική εξαφάνιση του Ελληνικού έθνους ήταν άλλωστε και ο ανομολόγητος πόθος της αριστεράς, από την πρώτη στιγμή που έκαμε την εμφάνιση της στο προσκήνιο της νεοελληνικής ιστορίας.
Το κοινωνικό μόρφωμα που ονομάζουμε "αριστερά" στην Ελλάδα, δεν έχει καμία σχέση με γνήσιους λαϊκούς αγωνιστές όπως παραδείγματος χάριν ήταν ο Μαρίνος Αντύπας. Η νεοελληνική αριστερά πρωτοεμφανίστηκε ως ένα κακόηθες μελάνωμα στο δέρμα της ημιθανούς αστικής τάξης του μεσοπολέμου.
Οι μικρασιάτες πρόσφυγες της εθνικής καταστροφής του '22 ήσαν άνθρωποι που είχαν μάθει σε έναν αστικό τρόπο ζωής, υψηλότερου επιπέδου, από τον αντίστοιχο αστικό πληθυσμό των ελλαδικών πόλεων. Ο ξεριζωμός τους, η αγωνία, η φτώχεια του εσωτερικού μετανάστη και το στρίμωγμα σε προσφυγικά καταλύματα, γέμισε αυτές τις κοινωνικές ομάδες με μια ανείπωτη θλίψη, που σταδιακά μεταποιήθηκε σε οργή, απέναντι στους σχεδόν αγροίκους αστούς του Ελλαδικού χώρου.
Είχαν χάσει ότι είχαν και δεν είχαν αλλά στην νέα τους ζωή, φαίνονταν πολύ δύσκολο να ξαναβρούν την αρχοντιά της Σμύρνης ή τη γαλήνη του Αϊ Βαλί.
Το ρεμπέτικο που έκαμε τα πρώτα βήματα του στα καταγώγια των προσφύγων, φανερώνει αυτή την πίκρα του "εκτός", που άλλοτε λοιδωρεί και άλλοτε φθονεί τους βολεμένους του καιρού του...
Η σωρευμένη πίκρα των μικρασιατών προσφύγων ενώθηκε με την οργή ενός λούμπεν προλεταριάτου, που είδε στην αναπτυγμένη πολιτισμική ποιότητα των μικρασιατών, ένα όχημα για να εκφράσει τις δικές του αγωνίες και τη δική του άναρθρη ως τότε φωνή αντίδρασης.
Η αριστερά γεννήθηκε στο συναπάντημα δύο ξεριζωμένων γενεών, από τη μια των μικρασιατών προσφύγων κι από την άλλη των επίσης ξεριζωμένων ανθρώπων της υπαίθρου, που συνέρρεαν στα αστικά κέντρα, για να βρουν μια θέση στον ήλιο της βιομηχανικής επανάστασης και του βενιζελικού φιλελευθερισμού.
Κι αυτον τον χαρακτήρα του ξεριζωμένου, του απόκληρου, τον κουβαλάει ατταβιστικά μέσα της ίσαμε τις μέρες μας, παρότι η γενιά του πολυτεχνείου έφερε την αριστερά στη θέση της κυρίαρχης πολιτικής δύναμης και τυς αριστερούς στα ρετιρέ των κρατικοδίαιτων ελίτ.
Η πίκρα και η απόγνωση των ¨εκτός¨, των περιθωριοποιημένων μαζών του μεσοπολέμου, βρήκε την ιδεολογική της έκφραση στην λεγόμενη "ορθοδοξία" του μαρξισμού/λενινισμού, που πατρονάριζε η τότε Σοβιετική ένωση και η οποία έκαμε λόγο για τον άνθρωπο χωρίς έθνος και χωρίς πατρίδα.
Η συλλογική ταυτότητα του "ξεριζωμένου" ιδεολογικοποιήθηκε στα διεθνη υδατα του Σοβιετικου Κομμουνιστικου Κομματος και το βαθύ μίσος για κάθε τι που θύμιζε έθνος, φυλή, Κοινή Μοίρα του αίματος, καλλιεργήθηκε στα υπόγεια των εγχώριων πολίτ-μπυρό.
Η έκρηξη αυτού του μίσους προς τον Ελληνισμό, ο οποίος ταυτίστηκε με τον βολεμένοαστό του μεσοπολέμου, εξερράγη μετά το πέρας του παγκοσμίου πολέμου.
Ψυχανώμαλοι σφαγείς σαν τον Αρη Βελουχιώτη έγιναν οι ήρωες της αναδυόμενης τάξης των εθνομηδενιστών, που έβλεπαν στα κομμένα κεφάλια των εχθρών τους, το πρόσωπο του καλοζωϊσμένου αστού, το οποίο μισούσαν και λάτρευαν ταυτόχρονα.
Γι αυτό ακριβώς και η αγριότητα των εμφυλιοπολεμικών σφαγών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Επειδή οι κόκκινοι σφαγείς εκτόνωσαν συσσωρευμένο μίσος δεκαετιών αλλά προπαντος επειδη το αντικείμενο του μίσους τους ήταν παράλληλα και αντικείμενο του πόθου τους.
Μην μπορώντας οι ίδιοι να ζήσουν το "αμερικάνικο όνειρο" που φαντασιωνόντουσαν ότι ζούσαν οι αστοί αντιπαλοι τους, τους έσφαζαν με την αγριότητα του ανθρώπου που κατακρεουργεί το σκοτεινό αντικείμενο του ανεκπλήρωτου πόθου του.
Η λεγόμενη αριστερά στην Ελλάδα ήταν και παραμένει απλώς μαι δύναμη του μισους και του φθόνου, που ο τελικός της στόχος είναι να εξαφανίσει ακριβώς το αντικείμενο του μίσους της και του φθόνου της.
Το έθνος των Ελλήνων.
Αυτό έκαμαν στα φλεγόμενα χωριά της δεκαετίας του 40, αυτό έπραξαν στην καμένη γη της δεκαετίας του 80, αυτό επαναλαμβάνουν και σήμερα, δίδοντας ιθαγένεια σε εκατομμύρια σλαβοαφροασιάτες, ενώ παράλληλα ετοιμάζονται να γυρίσουν τη χωρα, πίσω στην εποχή των σπηλαίων...
Τους τσιπρουληδες και τους ομοιους τους, τους έχουμε πληρώσει πολύ-πολύ ακριβά. Τόσο ακριβά, ώστε είναι αμφίβολο αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε εμείς οι Έλληνες μετά από την "πρώτη φορά" επιδρομή τους...
http://panusis.blogspot.gr/