1. Γλείφτες για όλες τις εποχές
Γλείφτες, κολαούζοι, κόλακες, παρατρεχάμενοι και σφουγκοκωλάριοι υπήρχαν στις ανθρώπινες κοινωνίες από κτίσεως κόσμου. Γυροφέρνουν την εξουσία, σαν τις μύγες που τρέφονται από το σκατό.
Από κάτι τέτοιες σαύρες είναι που θεριεύει η αρρώστια της προσωπολατρείας και κάμουν αλλεπάλληλες μεταστάσεις οι κοινωνικοί καρκίνοι.
Η προσωπολατρεία δεν είναι όμως της ίδιας ποιότητος σε κάθε ένα καθεστώς και προπαντός δεν εκτρέφουν όλοι οι ηγέτες με το ίδιο πάθος, το σκυλολόι των κολάκων που τους περιστοιχίζουν.
Είναι γνωστή η αποστροφή του Μάρκου Αυρήλιου για τους κόλακες, όπως και η αηδία που ένιωθε ο Λέων ο τρίτος ο Ίσαυρος για τους γλοιώδεις αυλικούς του παλατιού του και γι αυτό προτιμούσε τις εκστρατείες…
Ερπετοειδή που βγάνουν μια γλώσσα να, προκειμένου να πετύχουν την εύνοια του αφέντη τους, υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, είναι όμως στο χέρι των ηγετών να τους κρατάνε σε ασφαλή απόσταση ή να τους αφήσουν να τους βρωμίσουν κι αυτούς και το όνομα τους στην ιστορία.
Κι ίσως να’ ναι το πιο ασφαλές από όλα τα κριτήρια, να κρίνουμε έναν ηγέτη από το πόσες κλωτσιές έριχνε στους αυλοκόλακες του ή αντίθετα, από το πόσο ενθάρρυνε τους γλιτσιασμένους να τον προσεγγίζουν με τη γλώσσα απέξω…
Ο τσιπρουλίνος της ροζ συμμορίας, αρχίζει να δείχνει ότι ανήκει στη συνομοταξία των «αυτοκρατόρων» τύπου Καλιγούλα, ο οποίος είχε διορίσει συγκλητικό το άλογο του κι όποτε το ζώον πορδούσε, όλα τα γλειφτρόνια της συγκλήτου το χειροκροτούσαν, προκειμένου να κολακέψουν τον Μεγάλο Ηγέτη τους...
Και για να μην νομίζετε ότι υπερβάλω, λάβετε τον κόπο να περιηγηθείτε στις διαδικτυακές παρέες των συριζαίων και θα ξεράσετε διαβάζοντας το τι κολακείες, το τι σπατουλαρίσματα, το τι αγιογραφίες και το τι μαλαγανιές έχουν να λέγουν, για τον κάπο ντι τούτι κάπι της ροζ φαμίλιας.
Σας ξεπατικώνω εδώ δείγμα γραφής από τέτοιο εμετικό γλειφτρόνι, που ούτε ο παρακοιμώμενος του Σελίμ του Γ΄ του μέθυσου, δεν θα συλλογίζονταν να ποιήσει για τον αφέντη του τον σουλτάνο…
Μας λέγει λοιπόν ο κύριος Σπάτουλας, ότι το βράδυ όπου δίδονταν η αρλουμποειδής συνέντευξη του συντρόφου τσιπρανδρέου στον μεγάλο χατζηπαπάρα, αυτός είχε στηθεί μπροστά από την τηλεόραση για να ιδεί και να ακούσει τον μεγάλο ηγέτη [!]
«…τον άνθρωπο που έβαλε τέλος στο μνημονιακό κατήφορο, τον αδιάφθορο που θα δώσει τη χαριστική βολή στη διαπλοκή, τον επαναστάτη που δεν φοβήθηκε να συγκρουστεί με το νεοφιλελεύθερο ιερατείο των Βρυξελλών, τον αγωνιστή, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τον ρεαλιστή, τον λαοπλάνο [?], τον αγαπημένο όλων των Ελλήνων (εξαιρούνται οι γερμανοτσολιάδες), τον Αλέξη Τσίπρα…»Και τελειώνει το γλείψιμο με μια μνημειώδη φράση
«Όταν είμαι αντικειμενικός, μου αρέσω καλύτερα!»
«…τον άνθρωπο που έβαλε τέλος στο μνημονιακό κατήφορο, τον αδιάφθορο που θα δώσει τη χαριστική βολή στη διαπλοκή, τον επαναστάτη που δεν φοβήθηκε να συγκρουστεί με το νεοφιλελεύθερο ιερατείο των Βρυξελλών, τον αγωνιστή, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τον ρεαλιστή, τον λαοπλάνο [?], τον αγαπημένο όλων των Ελλήνων (εξαιρούνται οι γερμανοτσολιάδες), τον Αλέξη Τσίπρα…»Και τελειώνει το γλείψιμο με μια μνημειώδη φράση
«Όταν είμαι αντικειμενικός, μου αρέσω καλύτερα!»
Πέραν από τη βάσιμη υποψία ότι πρόκειται για κάποιον αγράμματο ελληνόφωνο [εφόσον κολακεύει το ίνδαλμα του ωςλαοπλάνο!] είναι και στο έπακρον εμπαθής, αφού φρονεί πως όσοι δεν λατρεύουν τον τσιπρουλίνο του είναι γερμανοτσολιάδες!
Εδώ, έχουμε να κάνουμε με κοινωνικό φαινόμενο εν πλήρει εξελίξει, το οποίο πολύ γρήγορα θα λάβει διαστάσεις μαζικού εμετού – και να μου το θυμηθείτε…
Και δεν είναι ο μοναδικός.
Όπου και αν γυρίσετε να δείτε, στα ροζ κυκλώματα του διαδικτύου, θα χρειαστείτε χαπάκια για να συγκρατήσετε την αηδία σας. Και δεν γλείφουν μοναχά τον μεγάλο τους ηγέτη, γλείφουν και κάτι δευτεράντζες τύπου Γιάνι, που μας ήρθαν φορετοί από τις καμαρίλες του πλανητάρχη, για να ελέγχουν τα συμφέροντα της «υπερατλαντικής μας φίλης» εντός των διευθυντηρίων της ευρωπαϊκής ένωσης.
Θα σας ξεπατικώσω εδώ το σπατουλάρισμα πασίγνωστου ρυπαρογράφου των μίντια, που τελευταία το παίζει συριζαίος, ενώ λίγο καιρό πρωτύτερα, το έπαιζε γαλάζιος αβανταδόρος και πιο πρωτύτερα πράσινο παπαγαλάκι.
Θυμάμαι μάλιστα μια σπαρταριστή ατάκα παλιού θεατρικού συγγραφέα, ο οποίος είχε γράψει δημοσίως για το εν λόγω βρωμόπλασμα το εξής φαρμακερό…
«Δεν έχω τίποτα με τους ομοφυλόφιλους αλλά σιχαίνομαι τους πούστηδες, σαν εσένα…»
Ε λοιπόν, ο συγκεκριμένος «κύριος» [θου Κύριε, φυλακήν τω στόματι μου] βγήκε κι αμόλησε το εξής εμετικό [αναδημοσιεύοντας άλλο σπατουλάρισμα που έπεσε στην Αυγή…]
«…Λοιπόν, ας το πάρουν όλοι απόφαση. Τον Γιάνη τον πάμε. Πολύ, μάλιστα. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν τον πάνε αυτοί….»Καταλαβαίνετε τώρα ποιος είναι ο Γιάνις με ένα «ν», ποιες είναι αυτές που τον»πάνε» και ποιοι είναι αυτοί που «δεν τον πάνε»
Πάντα, στην παγκόσμια ιστορία του γλειψίματος, οι σπατουλαδόροι ήσαν άτομα χαμηλής νοημοσύνης και ακόμα χαμηλότερης συναισθηματικής νοημοσύνης.
Δεν εκπλήσσομαι λοιπόν διόλου που αυτό το δηλητηριώδες κοινωνικό φρούτο αναπτύσσεται ραγδαία στους συριζαϊκούς υδροβιότοπους.
Είναι το πιο κατάλληλο έδαφος για μαζικές εκκρίσεις σάλιου.
Θυμάστε ένα τραγουδάκι της αριστερής καλλιτεχνικής ιντελικέντσιας που έλεγε ότι
η μισή τους καρδιά στην Κίνα βρίσκεται;
Φαίνεται, από τότε ονειρευόντουσαν έναν Μάο.
Τώρα βέβαια βρήκαν έναν τσιπρουλή.
Αλλά τι να κάμεις; Από το ολότελα καλή κι η Βαλαβάνη...
2. Οι δύο όψεις της προσωπολατρίας
Η προσωπολατρεία αναπτύσσεται σε μαζική κλίμακα, όταν συντρέχουν κάποιες συνθήκες και δεν έχει πάντα την ίδια όψη.
Άλλης ποιότητας είναι παραδείγματος χάριν το είδος της προσωπολατρείας που καλλιεργεί μια δεσποτεία και άλλη η προσωπολατρεία που αναπτύσσεται σε ένα λαϊκίστικο καθεστώς ή σε μια δικτατορία.
Κι αυτό φρονώ ότι αξίζει να το ψιλοαναλύσουμε, για να έχουμε μια πιο εναργή ιδέα για τη φύση του καθεστώτος που μόλις ξεκινάει να χτίζεται στην πολυπολιτισμική κοινωνία των ελληνόφωνων…
Μπορούμε σε πολύ γενικές γραμμές, να διακρίνουμε δύο μεγάλες κατηγορίες προσωπολατρείας στην παγκόσμια ιστορία:
Α} Την προσωπολατρεία που γεννιέται μέσα σε καθεστώτα ελέω Θεού δεσποτείας [βασιλεία, σατραπεία, φεουδαρχία, παπαδοκρατίας κ.λπ.]
Β} και την προσωπολατρεία που αναδύεται σε ολοκληρωτικά καθεστώτα ελέω λαού τυραννίας [κοινοβουλευτικές δικτατορίες, κομμουνιστικές τυραννίες, φασισμό κ.λπ.]
Η προσωπολατρεία στις ελέω Θεού δεσποτείες οργανώνεται και ανελίσσεται από τα πάνω κοινωνικά στρώματα, ενώ αντίθετα η προσωπολατρεία στις ελέω λαού τυραννίες αναπτύσσεται κυρίως από τα κάτω κοινωνικά στρώματα, συχνά μάλιστα από ένα λούμπεν μικροαστικό στρώμα.
Οι ελέω Θεού δεσπότες, όπως παραδείγματος χάριν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες, ευνοούν την ανάπτυξη της προσωπολατρείας, μέσα από μια καμαρίλα αυλικών που βρίσκονται στις υπώρειες της εξουσίας και ακριβώς η δική τους κοινωνικοοικονομική ανέλιξη, εξαρτάται άμεσα από τους σκοτεινούς μηχανισμούς και την εύνοια του δεσπότη.
Ο λαός έτσι κι αλλιώς βρίσκεται μακράν από τα κέντρα των αποφάσεων, οπότε ελάχιστα επηρεάζει τη ζωή του καθενός υποτελούς ο ίδιος ο δεσπότης, που για το πόπολο παραμένει μάλλον μια απόμακρη, σχεδόν μυθική φιγούρα.
Αντιθέτως ο Ιούλιος Καίσαρ, προτού κατακρημνίσει τη Ρωμαϊκή δημοκρατία, βασίστηκε στην υποστήριξη των πληβείων της Ρώμης, που έβλεπαν στους πατρίκιους της Συγκλήτου τους δυνάστες του και όχι τους νομοθέτες του.
Αρνούμενος λοιπόν τον τίτλο του «βασιλέα» που θα τον τοποθετούσε αυτόματα στη θέση του ελέω Θεού δεσπότη, πολύ σοφά ο Καίσαρ ευνόησε την ανάπτυξη της προσωπολατρείας του από τα κάτω, από τον ρωμαϊκό όχλο που μάλιστα ανέλαβε και να τον προστατεύει από τους εχθρούς του, συνοδεύοντας τον με εθελοντικά, ένοπλα τάγματα σωματοφυλακής…
Είναι πολύ διδακτικό λοιπόν το γεγονός ότι η δικτατορία του Καίσαρος, διέθετε λαϊκή βάση και γι αυτό η συντριπτική πλειοψηφία των κολάκων, των γλεφτρονιών και των σφουγκοκωλάριων του, ήσαν από την πλευρά των πληβείων, οι οποίοι στήριζαν την κοινωνικοικονομική τους ανέλιξη στο θέλημα του ηγέτη τους.
Αντιθέτως οι πατρίκιοι στην πλειοψηφία τους μισούσαν τον Καίσαρα και ένας πατρίκιος άλλωστε ήτανε ο φονιάς του…
Με την κατάρρευση της ελέω Θεού βασιλείας που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα όταν καρατομήθηκε ο μαλθακός σύζυγος της Μαρίας Αντουανέτας, τα καθεστώτα που θα μπορούσαν να λογιστούν ως ελέω Θεού τυρανίες, ουσιαστικά πήραν τη θέση των παλιών βασιλέων.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ παραδείγματος χάριν κυβέρνησε ως λαϊκός σουλτάνος, στη θέση των παλαιών οσμανλήδων σουλτάνων. Ο Κεμάλ ήταν άριστος μηχανικός του mind control και πολύ πρωτοπόρος για την εποχή του σε ζητήματα μαζικής χειραγώγησης του πόπολου.
Σε αντίθεση με τους οσμανλήδες σουλτάνους που το σκυλολόι των κολάκων τους προέρχονταν από τα ενδότερα του Τοπ Καπί, από τους ευνούχους, τους σπαχήδες και τους ευνοούμενους των χαρεμιών [ή από τους φαναριώτες διπλωμάτες], ο Κεμάλ ανέπτυξε μια μαζικής κλίμακας λατρεία προς το πρόσωπο του, αγρεύοντας γλειφτρόνια και σπατουλαδόρους τόσο από τις τάξεις του στρατού ή των διανοουμένων, όσο και από τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα μιας βίαια εξευρωπαϊσμένης Τουρκίας.
Τις ίδιες περίπου παραμέτρους είχαν και οι πιο επιτυχημένες περιπτώσεις μαζικής προσωπολατρείας σε ελέω λαού καθεστώτα του 20ου αιώνα, όπως του Χίτλερ, του Φράνκο ή του Στάλιν. Ωστόσο η προσωπολατρεία ποτέ άλλοτε δεν έφτασε την έκταση και το βάθος στο οποίο την οδήγησε η λεγόμενη «πολιτιστική επανάσταση του Μάο».
Η πολιτιστική επανάσταση που δρομολογήθηκε στην Κίνα από τον Μάο τσε Τουνγκ, περί τα μέσα του 20ουαιώνα και κράτησε ουσιαστικά ως τον θάνατο του «μεγάλου τιμονιέρη», δεν ήταν τίποτε άλλο από μια γιγαντιαία επιχείρηση ρουφιανιάς, κατά τη διάρκεια της οποίας οι μισοί Κινέζοι κάρφωναν τους άλλους μισούς για έλλειψη πίστης στον «Μέγα Καθοδηγητή»
Οι λεγόμενοι «ερυθροφρουροί» ήσαν τάγματα χαφιέδων, που θεωρούσαν ύψιστο καθήκον να ξεχωρίσουν ποιοι συγγενείς τους ή φίλοι τους ή συνάδελφοι τους μπορεί να ήσαν ύποπτοι για «μειοδοσία Πίστης» στον Μεγάλο σχιστομάτη Αδελφό» και να τους καταγγείλουν στο Κόμμα δια τα περαιτέρω.
Εκατομμύρια έμμισθα γλειφτρόνια συνέθεταν αγιογραφίες του Μαο, τις οποίες πάσαραν στο τρομοκρατημένο πόπολο μέσα από κάθε [απολύτως ελεγχόμενο] εκφραστικό μέσον και κάθε Μέσον Μαζικής Χειραγώγησης. Τα πάντα όλα, θέατρα εφημερίδες, κινηματογράφοι, ραδιόφωνα, βιβλία, αφίσες και ότι βάνει ο νους σας, δεν περιείχαν τίποτε άλλο στα προγράμματα τους, παρά ατελείωτα σπατουλαρίσματα που μάθαιναν στους φουκαράδες πόσο καλός, πόσο σοφός, πόσο δίκαιος και πόσο γενναίος ήταν ο ηγέτης τους[όπως τώρα η κρατική τηλεόραση προσπαθεί να πείσει το πόπολο για το πόσο καλοί είναι οι λαθροεισβολείς]
Αυτή η γιγαντιαίας έκτασης επιχείρηση προσωπολατρείας, γίνονταν φυσικά από τα κάτω, από λούμπεν και χυδαία λαϊκά στρώματα, που συναρτούσαν την άνοδο τους στα αξιώματα του κόμματος με το πόσο σάλιο θα χύσουν για να φτιάξουν την αγιογραφία του Μεγάλου Αδερφού.
Φαίνεται λοιπόν ότι ακριβώς η λογική της πολιτιστικής επανάστασης είναι αυτή που εμπνέει σήμερα τους συριζαίους, ώστε να δρομολογήσουν την αγιογραφία του τσιπρουλή τους σε μαζική κλίμακα, όχι όμως μέσα από μια ελιτίστικη καμαρίλα των μίντια σαν τον κ.Πρετεντέρη ας πούμε αλλά μέσα από ένα λούμπεν μικροαστικό στρώμα εθελοντών σφουγκοκωλάριων, που χύνουν τόσο σάλιο στα προγράμματα κοινωνικής δικτύωσης όσο δεν έχυσαν ούτε οι αυλοκόλακες της Μαρίας Αντουανέτας.
Γιατί ακριβώς η δική τους κοινωνικοοικονομική ανέλιξη εξαρτάται άμεσα από το Κομμα που ελέγχει το δημόσιο…
Φυσικά ο τσιπρουλίνος δεν είναι Μάο και ο συριζα δεν είναι σε καμία περίπτωση το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, που αν μη τι άλλο οι ηγέτες του είχαν ψηθεί σε μια επανάσταση.
Οι συριζαίοι είναι θλιβεροί μικροαστοί που απλώς πασχίζουν να τη βολέψουν γλείφοντας από δω και από κει, μπας και βρεθεί κανας τροπος να χωθούνε στο δημόσιο.
Ο μηχανισμός όμως είναι της ίδιας υφής με τον μηχανισμό των ερυθροφρουρών του Μάο.
Η ελληνόφωνη κοινωνία μπορεί να φαίνεται από μακριά ως μια ευρωπαϊκή φιλελεύθερη κονωνία αλλά αυτό είναι μια μαγική εικόνα.
Οι ελληνόφωνες μάζες είναι βαθιά εμποτισμένες από το πελατειακό κρατος και την οικογενειοκρατία, όσο καμία άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία.
Ο συριζα είναι ο πατερούλης που θα φροντίσει να διοριστεί το παιδί μας, να μετατεθεί η ξαδέρφη μας, να βολευτεί η θεία και να γλιτώσει τον στρατό ο ανιψιός.
Οι μάζες των ελληνόφωνων που ψήφισαν τη ροζ συμμορία έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους μοναχά το πως θα τα καταφέρουν να τη βολέψουν και γι αυτό ακριβώς η προσωπική τους κοινωνικοοικονομική ανέλιξη εξαρτάται άμεσα από το κόμμα.
Πως λέγανε παλιά οι μαυραγορίτες «βάστα Ρόμελ» προκειμένου να κρατήσουνε την εκλεκτή πελατεία τους, που ήσαν οι πεινασμένοι του πολέμου;
Ετσι σήμερα οι πάσης φύσεως κρατικοδίαιτοι ψηφοφόροι του σύριζα, ουρλιάζουν «βάστα τσίπρα», μπας και προκάμουν να αρπάξουν ότι είναι να αρπάξουν, πριν βουλιάξουμε όλοι μαζι, ως χώρα.
Το είδος της προσωπολατρείας που δρομολογείται με αντικείμενο φυσικά τον μεγάλο τους ηγέτη τσιπρανδρέου, είναι η σωρευμένη βουλιμία εκατοντάδων χιλιάδων λούμπεν μικροαστών, οι οποίοι ελπίζουν να τη βολέψουν διαμέσου του κάπο ντι τούτι κάπι της ροζ συμμορίας, εις βάρος φυσικά όλων των υπολοίπων.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι όλες αυτές οι σαύρες που χύνουνε σάλιο από πρωίας μέχρι νυκτός για να παινέψουν τους τσιπρουλίνους και τους γιάνιδες, έχουν ήδη απλώσει χέρι στους σκοτεινούς μηχανισμούς της εξουσίας και ζητάνε με λύσσα τα προνόμια τους.
Και πρώτοι απ ολους ασφαλώς το σκυλολόι της πρώην ΕΡΤ, για τους οποίους ο γνωστός κυρ Στάθης Παναγούλης το δήλωσε ορθά-κοφτά: «να διοριστούν για τι είναι δικά μας παιδιά!»
Γι αυτό σας λέγω… Στις ελέω λαού τυραννίες, όπως οι καθεστωτικές στην Ελλάδα[ένα είναι το καθεστώς, ενιαίο και αδιαίρετο] το γλείψιμο από τα κάτου προς τα πάνου είναι πλέον μια υψηλή τέχνη επιβίωσης και κοινωνικής ανέλιξης.
Διότι, τη δόξα πολλοί εμίσησαν αλλά τη γλώσσα ουδείς.
Γλείψε εσύ και με τόσο σάλιο, δεν μπορεί κάπου θα σε βολέψουν…
Στο κάτω-κάτω, αν ο Καλιγούλας διόριζε ως συγκλητικό το άλογο του, γιατί δηλαδή να μην μπορεί ένας τσιπραναγούλας να διορίσει στη ΔΕΗ τον σφουγκοκωλάριο του;
Καλύτερος δηλαδή είναι ο κατρούγκαλος;
Μαοϊκό ρουφιανότσουρμο εν δράσει, στον καιρό της πολιτιστικής επανάστασης.
Ο μεσαίος κρατάει το κόκκινο βιβλιαράκι με τις σκέψεις του Μεγάλου Τιμονιέρη.
Να δω τους συριζαίους να βαστάνε ροζ βιβλιαράκι με τις σκέψεις του Τσιπρανδρέου
και τι στον κόσμο
http://panusis.blogspot.gr/