Ωστόσο, θα κάμω εδώ την αποκοτιά, να θυμίσω ότι στις 29 Μαΐου του 1453 [κατά το ιουλιανό ημερολόγιο] η Κωνσταντινούπολις έπεσε στα χέρια των Τούρκων.
Ε λοιπόν, οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε, ανάμεσα στις εκφυλισμένες ελληνόφωνες μάζες της Πόλεως, προσομοιάζουν εντυπωσιακά, με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα ανάμεσα στους νεοελληνόφωνους μεταναστολαγνικους ψηφοφόρους των καθεστωτικών συμμοριών.
Η θλιβερή προαναγγελία της Άλωσης είχε ήδη δρομολογηθεί, πολύ προτού ο Μωάμεθ ο Πορθητής οδηγήσεις τις στρατιές του μπροστά στα τείχη της Πόλης.
Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε και την ήδη προαναγγελθείσα άλωση του νεοελληνικού έθνους/κράτους. Διότι, στην ιστορία οι αναλογίες λειτουργούν ως οδοδείκτες. Δείχνουν προς τα που κατευθυνόμαστε, με τον ωμό και αμείλικτο τρόπο των γεγονότων...
Προφανώς, η επέτειος της Άλωσης δεν σημαίνει τίποτα για το 60% περίπου του αριστερόστροφου πόπολου, το οποίο νιώθει αγαλλίαση επειδή και πάλι στις μέρες μας οι Ελληνικές πόλεις αλώνονται σταδιακά από σλαβοαφροασιατικές ορδές. Αντιθέτως, "τη βρίσκουν"κατά το κοινώς λεγόμενον, βλέποντας να γιομίζουν τα κωλάδικα και οι δρόμοι, από Αλβανίδες, Βουλγάρες, Μολδαβές, Αφγανούς, Νιγηριανούς και Κογκολέζους.
Χαρά στα σκέλια μας λοιπόν και πάμε για μπάφους...
Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι ανάλογες συνθήκες βιοψυχικού εκφυλισμού και εθνικής σήψης με τις σημερινές ελληνόφωνες μάζες, εμφάνιζαν και οι χιλιάδες των αποελληνοποιημένων βυζαντίνων της Πόλης, οι οποίοι όχι μόνο δεν ένιωθαν την ανάγκη να πολεμήσουν εναντίον των κατακτητών τους αλλά, αντιθέτως, τους περίμεναν με ανοιχτές τις αγκάλες και με ορθάνοιχτα τα πόδια...
Στην πραγματικότητα η Πόλις δεν κατακτήθηκε από τον Μωάμεθ τον Πορθητή αλλά παραδόθηκε στις τουρκομογγολικές ορδές των Οθωμανών, εξαιτίας της παρακμιακής εν-δοτικότητας των ελληνόφωνων κατοίκων της.
Ήταν μια Άλωσις, που είχε ήδη προαναγγελθεί δύο αιώνες πριν, όταν ξεκίνησε το βασανιστικό ψυχορράγημα του Βυζαντίου...
Η αλωση της Πολης απο τουρκικο σηριαλ
Απ' αυτα που τρελαινονται να παρακολουθουν οι ελληνοφωνες μαζες
Ήδη μετά το τέλος της λεγόμενης Μακεδονικής δυναστείας και την αυγή της πρώτης χιλιετηρίδας μ.Χ. η Βυζαντινή αυτοκρατορία, που ήκμασε χάρις σε μια καλά οργανωμένη κεντρική διοίκηση και προπαντός χάρη στο σύστημα των ρωμαλέων κληρωτών/στρατιωτών, άρχισε να διολισθαίνει προς την φεουδαρχία.
Οι μικροί κληρούχοι αγρότες, οι οποίοι έπαιρναν γη από το κράτος στις απομακρυσμένες επαρχίες της αυτοκρατορίας, υπό τον όρο ότι θα πολεμούσαν γι αυτήν όποτε θα ήταν ανάγκη, ήταν ο βασικός κορμός του Βυζαντινού στρατού, που κράτησε όρθια την αυτοκρατορία στις απανωτές επιδρομές της βαρβαρότητας. Από την εποχή των Κομνηνών και δώθε όμως, η γη άρχισε να συγκεντρώνεται σε λίγους φεουδάρχες, που χρησιμοποιούσαν πλέον τους αγρότες ως δουλοπάροικους, ενώ οι ίδιοι προσπάθησαν να μιμηθούν το πρότυπο του γαιοκτήμονα ιππότη/πολεμιστή, το οποίο αντέγραφαν από τους Φράγκους
Παράλληλα η σοσιαλιστική οικονομική πολιτική των αυτοκρατόρων, που έλεγχε τα κέρδη των συντεχνιών, απαγορεύοντας ρητώς και δια ροπάλου τη συγκέντρωση κεφαλαίου στα χέρια των ολίγων, μετακύλησε ουσιαστικά σε μια διεφθαρμένη γραφειοκρατία, που άρπαζε ότι μπορούσε, ενώ ισχυροί αξιωματούχοι του κράτους έβαναν χέρι στις συντεχνίες ενθυλακώνοντας παρασκηνιακά μερίδια από τα κέρδη τους.
Όπως και η Ρώμη της εποχής του Αυγούστου, έτσι και το Βυζάντιο της πρωτης χιλετηρίδας μ.Χ. άλλαζε από μια κοινωνία ρωμαλέων παραγωγών [είτε στον αγροτικό, είτε στον βιοτεχνικό τομέα] σε μια κοινωνία εκφυλισμένων αστών και αδιάφορων δουλοπαροίκων.
Ο στρατός του Ρωμανού Διογένη που ηττήθηκε στην κρίσιμη μάχη του Ματζικέρτ [1071], αποτελούνταν από μισθοφορικά σώματα ανελλήνιστων βαρβάρων, που δεν είχαν να προασπίσουν ούτε δικιά τους γη ούτε δικιά τους ιστορία.
Η ήττα στο Ματζικέρτ ήταν ο πρόλογος του Βυζαντινού δράματος, εφόσον η αυτοκρατορία άρχισε να χάνει μία-μία τις ασιατικές κτήσεις της, που ως τότε ήσαν ο βασικός οικονομικός παράγοντας της ανάπτυξης της. Κι εξόν από την εδαφική συρρίκνωση, η βυζαντινή κοινωνία βυθίζονταν ολοένα και περισσότερο στην "δυτικολαγνεία" και στην προτυπο-ποίηση κάθε ισχυρού ξενικού πολιτισμού, όπως παραδείγματος χάριν οι Φράγκοι φεουδάρχες ή οι Σελτζούκοι σουλτάνοι.
Αρκεί να μεταβείτε μια φορά μόνον σε βυζαντινό μουσείο και να παρατηρήσετε τις αλλαγές στη "μόδα" της ενδυμασίας, που άρχισαν να εισάγονται ως "δυτικές" καινοτομίες στη βυζαντινή ζωή.
Η κατάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους στις αρχές του 13ου αιώνα, δεν θα συνέβαινε αν ο βενετσιάνος Δόγης και οι Μομφερατικοι βαρώνοι, δεν έβρισκαν μπροστά τους έναν βαθιά αλλοτριωμένο πληθυσμό, που μισούσε μεν τον Πάπα αλλά ταυτόχρονα λάτρευε τα δυτικά πρότυπα, τις δυτικές μόδες και τους δυτικούς μύθους.
Η παραχώρηση άλλωστε προνομίων προς τους Βενετσιάνους, τους Γενουάτες και τους Φράγκους, οι οποίοι ουσιαστικά αποίκισαν τον Γαλατά και τις βορείως του Κερατίου συνοικίες της Πόλης, ειχε ήδη αποδυναμώσει και αποδιοργανώσει την άλλοτε ανθούσα οικονομία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας,
Η βυζαντινή αυτοκρατορία δεν κατέρρευσε το 1453 αλλά στις αρχές του 13ου αιώνα, όταν η Κωνσταντινούπολης κατακτήθηκε από τους δυτικούς σταυροφόρους. Τα χρόνια που κύλησαν από την πρώτη άλωση ως τη δεύτερη, χαρακτηρίζουν απλώς το θλιβερό ψυχορράγημα μιας αυτοκρατορίας...
Σιγά μην θρηνησουν οι ινδογρεκοι για την άλωση της Πόλης
Τα ποδια θ' ανοιξουν κια θα περιμενουν...
Όταν οι στρατιές του Μωάμεθ έφτασαν μπροστά στα τείχη της Πόλης παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος,
Ήδη οι κληρονόμοι του Οσμάν είχαν καταφέρει να αποσπάσουν από τους Βυζαντινούς σχεδόν ολόκληρη την Ανατολία, μαζί με τις Ευρωπαϊκές κτήσεις της, στη Θράκη. Αρκεί να σας πω ότι η Κωνσταντινούπολη ήταν κιόλας πολιορκημένη ταυτόχρονα από Ανατολή και Δύση, εφόσον οι Οθωμανοί σουλτάνοι είχαν φτιάξει προγεφυρώματα και στη Χαλκηδόνα και στην Ανδριανούπολη.
Η επέκταση των Οθωμανών, οι οποίοι αρχικά έφτασαν στη Βιθυνία τον 13ο αιώνα, ως μια ημινομαδικη τουρκομογγολική ορδή των 400 σκηνών, ήταν ραγδαία.
Ο ίδιος ο γενάρχης των Οθωμανών [Οσμανλήδων] ο Οσμάν, ο γιος του Ερτογρούλ, είχε επεκτείνει τις κτήσεις του ίσαμε την Προύσα, την οποία μάλιστα ανακήρυξε σε πρωτεύουσα του, μετονομάζοντας την σε Μπρούσα. Ταυτόχρονα είχε απωθήσει τόσο τους Καραμανούς Τούρκους, όσο και τους Σελτζούκους, δημιουργώντας έτσι ένα πανίσχυρο σουλτανάτο, που εξουσίαζε την καρδιά της Μικράς Ασίας.
Ο γιος του Ορχάν επέκτεινε ακόμα περισσότερο την Οθωμανική επικράτεια, εντάσσοντας για πρώτη φορά στον στρατό του τους λεγόμενους γενίτσαρους, οι οποίοι ήσαν επαγγελματίες πολεμιστές, που τους μάζωχναν οι Οθωμανοί κυρίως από Ελληνικές ή Σέρβικες οικογένειες, με το παιδομάζωμα.
Οι γενίτσαροι ήταν και το πλέον επίλεκτο σώμα ιππικού του Μωάμεθ του Πορθητή, όταν έφτασε η ώρα να περικυκλωθεί και να πολιορκηθεί η Πόλη.
Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα της φυλετικής και ηθικής παρακμής των ελληνόφωνων πληθυσμών είναι ακριβώς η στάση πολλών βυζαντινών οικογενειών, κυρίως της αστικής τάξης των βυζαντινών άστεων αλλά και πολλών ευκατάστατων επαρχιακών οικογενειών, να προτείνουν οι ίδιοι τα αγόρια τους για να τα πάρουν γενίτσαρους, επειδή έτσι θα εξασφάλιζαν μιαν άνετη ζωή μέσα στα πλουτη!
Άλλο επίσης χαρακτηριστικότατο παράδειγμα της σήψης της βυζαντινής κοινωνίας ήσαν οι εθελούσιες επιμειξίεςβυζαντινών με Τούρκους. Μεγάλες βυζαντινές οικογένειες ακόμα και βασιλικές είχαν συγγενέψει με τους Οθωμανούς, δίνοντας τους για γυναίκες τις κόρες τους!
Ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής είχε στο χαρέμι του την Ελληνίδα Μάρα, κόρη σπουδαίας βυζαντινής οικογένειας.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, βυζαντινοί λόγιοι, στρατιωτικοί, διπλωμάτες ή ανώτεροι αξιωματούχοι, εξισλαμίζονταν με τη θέληση τους, για να μπουν στην υπηρεσία των οσμανλήδων σουλτάνων.
Να σας αναφέρω χαρακτηριστικά ότι ένας από τους χρονογράφους της εποχής, ο οποίος θεωρείται και σημαντική πηγή για τα γεγονότα της Άλωσης, ο Μιχαήλ Κριτόβουλος, είχε προσχωρήσει στο στρατόπεδο των Τούρκων και οι εξιστορήσεις του δίνονται από την πλευρά των κατακτητών!
Παράλληλα, ο φανατικός ορθόδοξος όχλος της Πόλης, υπό την καθοδήγηση πισωγλέντηδων και τουρκολάγνων ιερομόναχων, αντί να πάρει τα όπλα και να πολεμήσει τον κατακτητή, περιέτρεχε τους δρόμους της πολιορκημενης Πόλεως, φωνάζοντας ότι καλύτερα το είχαν να δουν στην Πόλη
"φακιόλιον" Τουρκου, παρα τιάρα καρδινάλιου...
Από τότε ένα κομμάτι του παπαδαριού συντάσσεται με τους ασιάτες λαθροκατακτητές [ή σκέτους κατακτητες] βάνοντας πάνω απ όλα τες γνωστές απολαύσεις του Οθωμανικού...
Όλα αυτά δηλαδή που παρατηρούμε σήμερα στη βαθιά εκφυλισμένη ελληνόφωνη κοινωνία, δηλαδή η ξενολαγνεία, η συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια των ολίγων, οι εθελούσιες επιμειξίες, η διαστρεβλωση της ιστορίας, η αδιαφορία προς τα άθλα των προγόνων, η ασέβεια προς τους ωραίους νεκρούς, η στρεψοδικία, οι αλλαξοκωλιές, η κραυγαλέα ανηθικότητα, η πνευματική και γλωσσική ένδεια, η υποτέλεια και ο ραγιαδισμός, υπήρχαν σε ανάλογο υψηλότατο βαθμό και στην περίοδο που προηγήθηκε της άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως.
Η κερκόπορτα δεν άνοιξε απλώς από κάποιον απομονωμένο προδότη αλλά από τις ξενολαγνικές και σαπισμένες ελληνόφωνες μάζες του Βυζαντίου, οι οποίες βάδιζαν νομοτελειεακά από την εποχή των Κομνηνών και έπειτα, προς το προαναγγελθείσα υποδούλωση τους, την οποια ασύνειδα επιθυμούσαν κι όλας....
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής θα έσπαζε τα μούτρα του μπροστά στα τείχη της Πόλης, όπως τα είχαν σπάσει ως τότε πολλοί βάρβαροι σαν και δαύτον, αν μέσα από τις κερκόπορτες δεν καραδοκούσαν οι πάσης φύσεως συριζαίοι της εποχής...
Κατακτητές;
Πουν'τοι να μας πάρουν...
http://panusis.blogspot.gr/
